เป็นเวลาสักสามโมงเย็น ผมตกใจตื่นโดยมีเสียงใครมาพูดอย่างร้อนรนกับยาย และมีเสียงยายโต้ตอบบ้างบางคำ และก็เป็นเสียงตกใจเช่นกัน ผมรีบออกจากห้องไปที่เขาพูดกันนั้น ก็พบหญิงคนที่บ้านน้าอั๋น คือพี่สอน นั่งพูดอยู่กับยาย
"ข้านึกไม่ผิดเชียวอีสอนเอ๋ย พอเห็นหน้ามันมาที่ประตูเมื่อเช้านี้แล้วก็หายไป ข้านึกสังหรณ์ใจ อนิจจังทุกขัง อุตส่าห์มาให้เห็น" คำพูดของยายคำนี้สะกิดใจผมพิลึก
"อะไรจ๊ะยาย?"
"อ้ายอั๋น! ตายเมื่อเช้ามืดนี่เอง"
ผมตกใจตัวชาวูบคล้ายจะล้มลงทั้งยืน รีบทรุดลงนั่ง
"แหม ใจคอฉันไม่อยู่กับตัวเลย" พี่สอนพูดต่อ "มันเพิ่งจะเข้าไปถึงหมู่บ้านฉัน อ้ายเก๊าที่แพขายของใกล้บ้านก็ตายเมื่อวานนี้" พี่สอนหยุดพูดแล้วยกแขนตัวเองขึ้นดู "แหม! ฉันขนลุก" แล้วพูดต่อไปด้วยเสียงกระซิบ
"เมื่อคืนนี้ยายทวดแกฝันไปว่า มีใครไม่รู้มาบอกแกว่า การไข้คราวนี้จะกินคนอีกไม่น้อย จนกว่าหลุมศพจะฝังซ้อนกันนั่นแหละจึงจะหยุด" พี่สอนพูดแล้วกอดอกจนตัวลีบ ส่วนอาการของยายนั้นหน้าขาวเผือด ดวงตาเปิดกว้าง สำหรับอาการของผมนั้นเอง มองไม่เห็นตัวเอง รู้สึกเพียงว่าใจคอสั่นและเต้นไม่เป็นระเบียบ
"ไปกันเถอะยาย" พี่สอนเตือน "เขาให้รีบมาบอกยายเร็ว ๆ พอพลบจะเอาศพไปฝัง หมอหลวงเขาเร่งให้ฝังแต่กลางวัน ขอผัดเขาไว้บอกญาติให้ทั่วกันก่อน"
"ไปซี" ยายพูดแล้วลุกขึ้นจะไปแต่งตัว แล้วหันมาทางผม "อ้าว เจ้าคำ รีบหาเสื่อใส่เร็ว" ผมไม่อยากจะไปเลย กลัวเหลือเกินเรื่องความตาย แกตายแล้วยังมาหาเมื่อเช้านี้ ซ้ำยังจะไปหาศพแกอีก ใครจะกล้า แต่จะไม่ไปนั้นก็ไม่ได้ จะอยู่คนเดียวที่บ้านไม่ไหวแน่ เมื่อเช้านี้ถ้ายายตาฝาดไปก็ไม่เป็นไร ถ้าเกิดน้าอั๋นมาจริง ๆ ตามที่เห็น ถ้าผมเฝ้าบ้านคนเดียวแล้วน้าอั๋นสวนทางมาเยี่ยมผม ผมก็ตายเท่านั้นเอง ตกลงใจไปดีกว่าอยู่ สวมเสื้อแล้วก็ไปกันทั้งสามคน
