ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:Prachum Kotmai Ratchakan Thi Nueng 2482 (1).djvu/101

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
89
กฎมณเทียรบาล

อันท่านให้ไปทำก็ดี อนึ่ง ให้ไปชุมพิภากษาถ้อยความก็ดี ท่านให้ไปอยู่จงเสรจ์การนั้นแล้วจึ่งให้มาเฝ้าพระบาทพระผู้เปนเจ้า ถ้ามิแล้ว ท่านมิให้มา ถ้ามีถ้อยความจะพิดทูล ให้ผู้มาทูลตาง ถ้าว่าราชการเสรจ์แล้ว ถ้ามีพระบันทูลตรัสให้มา จึ่งมา ถ้าหากมาเองไซ้ ผู้นั้นเลมีดพระราชอาาท่าน

93

อนึ่ง แต่นี้ไปเมื่อหน้า ท่านมิให้มีนายสุภาวดีหลายคน ตั้งแต่นายภูดาษคนหนึ่ง เสมียรสองคน ฉบับพระราชประหยัษอันชอบดั่งนี้ คือ ผู้นั้นมีบำเหนดแก่ราชการ ผู้ใดทำขาดเหลือมิยำพระราชนิยมไซ้ คือ ผู้นั้นหาบำเหนดแก่ราชการมิได้

94

อนึ่ง ช้างต้นม้าต้นไข้ แลมิได้ถวายฎีกา ช้างต้นม้าต้นตาย ให้ศักลงหญ้าช้าง

อนึ่ง ช้างต้นม้าต้นไข้ แลมิได้อยู่รักษา ให้จำจงหนัก อนึ่ง ให้ไหมทวีคูน

95

อนึ่ง ข่าวศึกมาถึง ให้ท้าวพญามนตรีมุกขลูกขุนนั่งในศาลา ถ้าผู้ใดมิได้มาไซ้ โทษคือกระบถ ให้ปรับตามโทษ

96

อนึ่ง ตรัสใช้ผู้ใดไปราชการ แลถวายบังคมลาแล้ว แลอยู่เรือนเองก็ดี อยู่แห่งใด ๆ ก็ดี ถ้าสามวันแลมิได้ไปไซ้ โทษ

ม.ธ.ก.