หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
34
พระธรรมสาตร
เลื่องชื่อฦๅนามในสำนักนิพระมหากระษัตรพึง[1] ตั้งตนไว้ให้ |
พระองควางพระไทยต่างพระเนตรพระกรรณ์ ด้วยมีสันดาน |
อันซื่อ แลตั้งอยู่ในศีล ๕ ประการ ศีล ๘ ประการ แลวะจี |
สัจสุริต คิดกลัวบาปละอายบาปเปนหิริโอตัปธรรมโลกย |
บาลราศรี มีศรัทธาเชื่อผลศีลผลทานการกุศลแลคุณพระศรี |
รัตนไตรย ปวตฺตยนฺโต สกโล ปิ นิจฺจํ พึงตั้งเมตตาจิตรเปนบุเร |
จาริกในสัตวทังปวง แลมีกะตัญุตาสวามีภักดิจงรักษในพร |
มหากระษัตรซึ่งเปนจ้าวแห่งตน อันทรงบำเพญผลโพทธิญาณ |
สิกฺเขยฺยมีมํ มหาตา คุเณน เมื่อมีสันดานจิตรคิดถึงพระเดชพระ |
มหากระษัตรดั่งนี้แล้ว พึงอุสาหะศึกสาเล่าเรียนให้รอบรู้ ดู |
แลเอาใจใส่ในคำภีรพระธรรมสาตร อันอาจให้มีคุณวิเสศ คือ |
เปนพระเนตรแห่งพระมหากระษัตร จะได้ตัดข้อคดีแห่ง |
อนาประชาราษฎรในขอบเขตขันทเสมาพระราชอาณาจักรให้ |
ปราศจากหลักตอเสี้ยนหนาม คือ ความมูลวิวาทแห่งพาล |
ชาติบุทคลอันมีสันดานเปนทุจริต ให้เปนหิตานุหิตประโยชน์ |
สิ้นมูลวิวาททุกข ประกอบศุขสถาพรเกษมสารในกาลทุกเมื่อ |
- ↑ ในต้นฉะบับ คำว่า หึง ลบเสีย เพิ่มตาม ก และ ข
ม.ธ.ก.