กับกรุงเทพฯ จึ่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวพร้อมกับความคิดท่านเสนาบดีโปรดให้มีท้องตราบังคับออกไปให้เมืองจันทบุรีพาเรือ ๓ ลำกับยวน ๔๔ คนนั้นมาส่งยังเมืองสมุทปราการด้วยดีโดยปรกติ มิได้ให้จับกุมจำจอง บัดนี้เรือยวนยังไม่มาถึง ถ้ามาถึงเมื่อใด ก็จะรับรองคล้ายกับอย่างรับทูตยวนแต่ก่อน เมื่อมาเจรจาโดยทางไมตรีอ่อนน้อมเรียบร้อย ก็จะชักชวนยวนให้ทำสัญญาทางไมตรีแลการค้าขายโดยปรกติ เพื่อจะให้เปนประโยชน์แก่ลูกค้าวานิชไพร่บ้านพลเมืองทั้ง ๒ ฝ่าย แลถ้ายวนว่ากล่าวข่มขี่เย่อหยิ่งยกตัวขึ้นสูงไป ก็จะไม่ยอมรับเปนไมตรี จะขับยวนที่มานั้นให้ไปเสียให้พ้นเฃตรแดน ถ้าด้วยเหตุนั้นผู้ครองฝ่ายยวนจะโกรธจะแต่งกองทัพมารบกวนปลายเขตรแดนฝ่ายใดทางใด ๆ ผู้ครองฝ่ายไทยก็ไม่กลัว จะรบสู้ทุกทางให้แซงแรง ถ้าหากว่าไม่ได้เปนไมตรีก็ดี แลจะเกิดทัพศึกต่อไปด้วยเหตุนี้ก็ดี ผู้ใด ๆ จะภอใจจะให้กรุงเปนไมตรีกับยวนด้วยอยากจะใคร่ไปมาค้าขายกับเมืองยวนฤๅกลัวจะต้องไปทัพ พวกนั้นทั้งปวงจงทราบว่า การซึ่งจะไม่ได้เปนไมตรีก็ดี แลจะเกิดรบก็ดี จะเปนเพราะยวนซึ่งมาในครั้งนี้นั้นกระด้างกระเดื่องไม่อ่อนน้อมเรียบร้อยฝ่ายเดียว จะเปนด้วยผู้ครองฝ่ายไทยถือโทษโกรธยวนไม่รู้หายนั้นหามิได้ ผู้ครองฝ่ายไทยก็อยากจะใคร่เปนไมตรีกับยวนเสีย ลูกค้าวานิชจะได้ค้าขายโดยสดวก แต่ถ้ายวนพูดจายกตัวขึ้นสูงแล้ว จะอ่อนน้อมยอมตามนั้นไม่ได้ ๚
