พระองค์ไม่แจ้งฤๅ บัดนี้หัวเมืองทั้งปวงเกิดจลาจลขึ้นอิก บ้านเมืองจะเปนอันตรายอยู่แล้ว พระองค์ยังมาเสวยสุราอยู่อิกเล่า พระเจ้าเลนแต้จึงตรัสว่าหัวเมืองทั้งปวงเกิดจลาจล เราใช้ให้ทหารไปปราบสะงบแล้ว ทำไฉนมาซ้ำว่าดังนี้ เหตุเพราะขันทีสิบคนว่าราชการตัดสินคดีราษฎรมิได้เปนยุติธรรมข้าพเจ้าแจ้งเนื้อความแล้ว ครั้นจะมิกราบทูลก็เหมือนหนึ่งหามีกตัญูต่อพระองค์ไม่ แลขันทีสิบคนได้ยินเล่าโต๋ทูลก็ตกใจ เข้าไปน่าที่นั่งทำอุบายถอดหมวกแล้วร้องไห้ทูลว่า ขุนนางผู้ใหญ่ทั้งปวงเห็นว่าพระองค์โปรดเลี้ยงข้าพเจ้า ๆ ก็ทำราชการโดยสุจริต ขุนนางทั้งปวงกับเล่าโต๋มีใจริศยาข้าพเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าจะทำราชการสืบไปนั้นเห็นจะไม่รอดชีวิตร์ ข้าพเจ้าทั้งสิบคนนี้จะขอลาออกจากที่เอาแต่ชีวิตร์รอดไว้ แลทรัพย์สิ่งของข้าพเจ้าทั้งปวงนั้น ขอถวาย
พระองค์ให้พระราชทานทแกล้วทหารซึ่งทำราชการ แต่ตัวข้าพเจ้าทั้งนี้จะขอกราบถวายบังคมลาไปทำไร่ไถนาเลี้ยงชีวิตร์ พระเจ้าเลนเต้ได้ฟังขันทีทูลดังนั้นก็ทรงพระโกรธเล่าโต๋นัก จึงตรัสว่าตัวเปนพี่เลี้ยงที่บ้านเรือนของตัวนั้นก็ย่อมมีคนสนิทใช้สอยอยู่ แลตัวเราเปนเจ้าอยู่ในราชสมบัติมีคนซึ่งสนิทใช้สอยบ้าง ตัวมาริศยาว่ากล่าวให้เราเคืองดังนี้ ซึ่งว่ามีกตัญูนั้นเราไม่เห็นจริง แล้วสั่งบูซูฝ่ายซ้ายให้เอาตัวเล่าโต๋ไปฆ่าเสีย บูซูก็ลากเอาตัวเล่าโต๋ ๆ จิงร้องขึ้นน่าพระที่นั่งว่า ซึ่งรับสั่งให้ฆ่าข้าพเจ้านั้นไม่เสัยดายชีวิตร์ ข้าพเจ้าคิดเสียดายราชสมบัติของพระเจ้าฮั่นโกโจ ซึ่งสร้างสมมาแต่
