จังหวะนั้นเอง มีเสียงเคาะขึ้นอีก พร้อมเสียงร้องว่า
| "องค์หญิงองค์น้อย | ค่อยเปิดประตู | |
| เยี่ยมหน้ามาดู | รับข้าเข้าไป | |
| หรือลืมคำมั่น | อันท่านให้ไว้ | |
| ณ สระน้ำใส | ใต้ต้นมะนาว | |
| โปรดลองตรองตรึก | รำลึกเรื่องราว | |
| อย่ารอยืดยาว | เปิดประตูที" |
องค์ราชาจึงตรัสว่า "สัญญาอะไรกับใครไว้ ลูกต้องทำตามนั้น ไปรับเขาเข้ามา" ฉะนั้น พระธิดาจึงเสด็จไปเปิดประตู และเจ้ากบก็กระโดดหย่อง ๆ ตามเข้ามาจนถึงพระที่นั่ง และทันทีที่พระธิดาประทับนั่ง กบก็ว่า "เอาข้าขึ้นไปด้วย" แต่เธอประวิงอยู่เป็นนานช้า จนพระราชารับสั่งให้ทำตามนั้น และทันใดที่กบได้นั่งบนพระที่นั่ง มันก็กระโดดขึ้นโต๊ะแล้วว่า "เอาล่ะ เถิบจานมาใกล้ ๆ เราจะได้ร่วมมื้ออาหารกัน" และพระธิดาทำตามนั้น แต่ก็อย่างที่ทุกคนเห็น มิได้เต็มพระทัยสักเท่าใด เจ้ากบเปรมใจไปกับเครื่องต้นอย่างยิ่ง ส่วนพระธิดาก็กล้ำกลืนฝืนกินจนแทบสำลักไปเสียทุกคำ จนที่สุดเจ้ากบก็ว่า "ข้าพระองค์ได้ดับความหิวกระหายสิ้นแล้ว และรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหลือกำลัง จะโปรดอุ้มข้าขึ้นบันไดไปยังห้องพระบรรทม และเตรียมพระแท่นให้พร้อมสรรพ เพื่อที่เราจะได้หลับนอนร่วมกัน ได้ไหมพระเจ้าข้า" ฟังแล้วพระธิดาก็น้ำตาตก เพราะทรงวิตกแขยงที่เจ้ากบตัวเย็นเฉียบ กลัวจนไม่กล้าจับต้องมัน และที่สำคัญ มันอยากนอนเตียงอันวิจิตรหมดจดของเธอจริง ๆ เสียด้วย
แต่น้ำพระเนตรพระธิดาทำให้พระราชาพิโรธนัก ตรัสว่า
