หน้า:The Frog Prince-1874.djvu/6

2

เจ้าชายกบ

ดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อย ๆ และในยามที่เธอโทมนัสอยู่นั้น เสียงเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นว่า "ดูก่อน พระองค์หญิง เท็จจริงเป็นประการใดจึงมาร่ำไห้ฉะนี้ มิรู้หรือว่า ก้อนศิลาก็มิอาจทนไม่หลอมละลายไปกับน้ำตาของพระองค์" เธอจึงกวาดสายตาไปยังจุดที่เสียงนั้นเปล่งมา และพบกบตัวหนึ่งยื่นหัวอันหนาเตอะเกรอะกรังออกมาจากผิวน้ำ "อ้า เจ้านักประดาน้ำแก่" องค์หญิงตรัส "นั่นเจ้าพูดหรือไร ข้าร้องไห้เพราะลูกบอลทองคำของข้าไหลหลุดจากข้าลงไปในน้ำหรอก"

"เงียบเสีย อย่ากันแสงอีก" เจ้ากบทูล "ข้าพระองค์จะถวายคำแนะนำดี ๆ แต่มีคำถาม คือ พระองค์จะให้อะไรข้า ถ้าข้างมของเล่นของพระองค์กลับคืนขึ้นมาให้"

"อยากได้อะไรเล่า เจ้ากบจ๋า" พระธิดาตรัส "เสื้อผ้าข้ามากมี อัญมณีข้ามากล้น หรือมงกุฎทองอำพนที่ข้าสวมอยู่"

กบทูลตอบ "เสื้อผ้า แก้วแหวน หรือมงกุฎทอง หาใช่ข้าวของสำหรับข้า แต่ทว่า ถ้าพระองค์จะทรงรักข้า และยอมให้ข้าเป็นผู้อยู่คู่เคียง เป็นเพื่อนเล่นคู่ใจ และได้นั่งร่วมโต๊ะเสวย แล้วรับประทานอาหารจากจานทองใบน้อย ๆ ของพระองค์ พร้อมดื่มด่ำน้ำใด ๆ จากแก้วของพระองค์ รวมถึงได้นอนบนเตียงหลังเล็กของพระองค์ ถ้าพระองค์จะทรงสัญญาเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดกับข้าแล้วไซร้ ข้าจะดำดิ่งลงไปเก็บกู้ลูกบอลสีทองขึ้นมาให้"

"โอ้ ข้ารับคำทั้งหมดนั่นแหละ" เธอว่า "ขอเพียงแต่เจ้าเอาลูกบอลมาให้ข้า" แต่พระธิดาคิดในพระทัยว่า "เจ้ากบโง่ตัวนี้พล่ามอะไร ปล่อยมันอยู่ในน้ำไปกับเพื่อนที่คู่ควรของมันนั่นล่ะ จะมาร่วมสมาคมกับข้าได้ฉันใด" แต่กบนั้น ฉับพลันที่ได้รับคำมั่นจากพระโอษฐ์ ก็กระโดดทิ้งหัวลงน้ำและดำลึกลงไป ชั่วอึดใจมันก็ว่ายกลับขึ้นมาโดยคาบลูกบอลอยู่ในปาก แล้วทิ้งบอลไว้บนผืนหญ้า พระราชบุตรีปีติ