หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
เดินไปไหนไม่มีใครมองตาแกตรง ๆ เขามักหลบหน้าก้มตาเสีย ดูหวากลัวหรือขยะแขยงในนามว่า พ่อหมอผี หรือพ่อมดหมอผี ผมผู้เป็นลูกออกเดินตามหลังไปก็ถูกรังเกียจและกลัวไปด้วย
ฉะนั้น การที่จะเก่งกล้าขนาดจะเป็นหมอผีนั้น ผมไม่สมัครใจ เมื่อไม่ชอบไม่เห็นดี เจ้าความกลัวผี ๆ สาง ๆ จึงยังคงมีอยู่ คืนไหนพ่อไม่ได้ไปเล่นลิเก พ่อจะเอาเทียนขี้ผึ้งมาแกะเป็นรูปคนพอเป็นเค้า ๆ แล้วจุดธูปจุดเทียนลงเลขยันต์ปลุกเสกอยู่นานเท่านาน แล้วลงมือเอารูปเทียนที่แกะ(ต้นฉบับตรงนี้อ่านไม่ออก) กับเทียนอีกอันหนึ่ง รูปเทียนที่แกะค่อย ๆ ละลายเพราะถูกเผา(ต้นฉบับตรงนี้อ่านไม่ออก) พ่อผมมีดวงตาขมึงแข็งกร้าว เทียนไหม้ดังฉี่ๆ แสงเทียนจับหน้าผมดูน่ากล้ว บัดนั้นก็มีนกแสกบินอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด ร้องแซ้กกรีดยาวหายไปอย่างบาดเข้าหัวใจ ผมสะดุ้งและหนาวตัว
