ไทยเอย

ไทยเอยเคยเพลี่ยงพล้ำ	ลงเพราะ
เพลินวิวาทบาดทะเลาะ	เบาะแว้ง
อย่าโกรธพิโรธเคราะห์	คราวโชค ร้ายเอย
พึงโทษความโหดแห้ง	หั่นห้ำกรรมเวร
คนดีมีมากแล้ว	ฤาไฉน ไทยเอย
จึงมิเสียดายไทย	ที่ม้วย
ความเห็นเขม่นไกล	เกินจมูก
ใช่จะเกลื่อนดังกล้วย	กล่นแคว้นแดนสยาม
ปัญญาค่าเปรียบแก้ว	ก่องเก็จ
แม้ว่าเพชรถูกเพชร	กระแทกกระทั้น
งัดง้างมล้างเมล็ด	มลายรูป
เมล็ดหนึ่งอาจถึงสะบั้น	สะบัดกลิ้นทิ้งสูญ
ร้ายเหลือเมื่อมากหน้า	อาสัญ
ไทยที่ปัญญานันต์	ยิ่งน้อย
ยิ่งเก่งยิ่งกีดกัน	กันกร่อน ลงนา
ดังหับดับห่ิงห้อย	เหือดแห้งแสงหาย
ไทยเอยเคยจดข้อ	จำคำ นี้ฤา
ในบ่ดีนอกทำ	เล่นได้
สามัคคีธรรมกำ	ไม้กวาดนั้นแล
ร่วมมัดขจัดรกได้	เรียบร้อยรอยทาง