มาตรา๒๑ผู้พิพากษาสำหรับพิจารณาแลพิพากษาคดีตามหัวเมืองมีตำแหน่งโดยลำดับกันเปน ๒ ชั้น คือ ผู้พิพากษาชั้นที่ ๑ ผู้พิพากษาชั้นที่ ๒ มาตรา๒๒ผู้พิพากษาชั้นที่ ๒ มีอำนาจดังนี้ คือ ข้อ๑ที่จะออกหมายหรือสั่งให้จับได้ ข้อ๒ที่จะบังคับส่งตัวคนไปต่างแขวง ข้อ๓ที่จะออกหมายหรือมีคำสั่งให้ค้นของกลาง ข้อ๔ที่จะออกหมายเรียกคู่ความแลพยานในคดีซึ่งมีอำนาจที่จะพิจารณาได้ ข้อ๕ที่จะไต่สวนคดีมีโทษหลวง ข้อ๖ที่จะพิจารณาพิพากษาคดีมีโทษหลวงชั้นลหุโทษเพียงอาญาจำไม่เกินเดือนหนึ่ง หรือปรับไหมไม่เกินสองร้อยบาท หรือโบยเด็กด้วยไม้เรียวไม่เกินยี่สิบที ข้อ๗ที่จะพิจารณาพิพากษาความแพ่งซึ่งทุนทรัพย์หรือเบี้ยปรับไม่เกินสองร้อยบาท มาตรา๒๓ผู้พิพากษาชั้นที่ ๑ มีอำนาจดังนี้ คือ |
ข้อ๑บรรดาอำนาจที่มีในผู้พิพากษาชั้นที่ ๒ ก็ทำได้
ข้อ๒ที่จะพิจารณาแลพิพากษาคดีมีโทษหลวงที่อาญาจำไม่เกินหกเดือนหรือเบี้ยปรับไม่เกินพันบาท ข้อ๓ที่จะพิจารณาแลพิพากษาความแพ่งซึ่งทุนทรัพย์หรือเบี้ยปรับไม่เกินพันบาท มาตรา๒๔ผู้พิพากษาจะมีอำนาจตามที่ได้ว่ามานี้เฉภาะแต่เมื่อได้อยู่ในตำแหน่งได้บังคับคดีในศาลใด ๆ
มาตรา๒๕ศาลแขวงมีอำนาจที่จะพิจารณาแลพิพากษาคดีเพียงเท่าอำนาจในตำแหน่งของผู้พิพากษานั้นหรือต่ำกว่านั้นตามแต่เสนาบดีกระทรวงยุติธรรมจะกำหนดให้ว่า มาตรา๒๖ศาลเมืองมีอำนาจดังนี้ คือ ข้อ๑ถ้าคดีที่มาถึงศาลเมืองไม่เกินอำนาจในตำแหน่งผู้พิพากษา ผู้พิพากษาในศาลเมืองจะแยกกันพิจารณาแลพิพากษาคดีที่อยู่ในกำหนดอำนาจตำแหน่งของตนเรื่องละคนก็ได้ ข้อ๒ถ้าคดีที่มาถึงศาลเมืองเกินกว่าอำนาจในตำแหน่งผู้พิพากษา ก็ให้ผู้พิพากษาศาลเมืองรวมเปนคณะพร้อมกันมีอำนาจที่ |
หน้า:ธศย ๑๒๗.pdf/5
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เล่ม ๒๕ หน้า ๓๓๓
วันที่ ๑๔ มิถุนายน ๑๒๗
ราชกิจจานุเบกษา
