นี้ มเหสีเทวีก็ไม่ออกรับแขก ที่ตั้งเก้าอี้หุ้มทองคำไห้ฉันนั่งเคียงกับพระมหาราชา ก็อนุโลมมาจากนั่งร่วมอาสน์ ที่มีนางนัจจะออกมาฟ้อนรำก็ตรงตามแบบโบราน ขาดแต่ไม่มีการเลี้ยง เพราะเลี้ยงไม่ได้ด้วยต่างสาสนากัน ดูแบบรับแขกเมืองหย่างทสกันถ์ยังคงไช้หยู่ไนอินเดีย ต่อมาพายหลังอีกหลายปี ฉันตามสเด็ดสมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวงไปประเทสชวา พวกชวาแต่โบรานได้แบบหย่างขนบทำเนียมจากชาวอินเดียเหมือนกับไทยเรา เมื่อสุลต่าน เจ้าประเทสราชเมืองยกยา รับสเด็ดก็ดี สุสุหุนัน เจ้าเมืองโซโล รับสเด็ดก็ดี ก็ตั้งเก้าอี้รับสเด็ดเปนแถวและมีนางรำออกมาฟ้อนรำ ผิดกันกับไนอินเดียแต่เจ้าผู้หยิงชวาออกรับแขก และเลี้ยงเครื่องว่างไนเวลาทอดพระเนตรนางรำ เห็นได้ว่า พวกชวายังรับแขกเมืองตามแบบที่ได้ไปจากอินเดียแต่โบราน มาพิจารนาดูประเพนีรับแขกเมืองไนเมืองไทยแต่โบราน จะเทียบกับที่ฉันได้เห็นไนอินเดียและชวาไม่ได้ ด้วยไม่ปรากตไนเรื่องพงสาวดารว่า เคยมีแขกเมืองที่มีสักดิจะนั่งร่วมอาสน์กับพระเจ้าแผ่นดิน เว้นแต่ครั้งพระเจ้าหงสาวดีบุเรงนองกับสมเด็ดพระมหาจักรพัดิ แต่ครั้งนั้นเปนข้าสึกกัน นอกจากนั้นแขกเมืองเคยมีเพียงเจ้าประเทสราชกับราชทูต ก็รู้ไม่ได้ว่า ประเพนีที่รับแขกเมืองนั่งร่วมอาสน์เสวยด้วยกัน และไห้นางรำบำเรอ จะเคยมีไนเมืองไทยหรือไม่
ไนหนังสือไทยมีกล่าวถึงพิธีลอยบาปของพวกพราหมน์หลายเรื่อง
