ช้างพระอนุชาธิราชขับแล่นตามไปทันช้างพระที่นั่งทรง ไม่ทันจะรอรั้ง ช้างพระที่นั่งกรมพระราชวัง[1] โถมแทงเอาท้ายช้างพระที่นั่ง ควาญท้ายช้างนั้นกระเดนตกจากช้างนั้นลง ช้างทรงเจ็บป่วยมาก ก็ซวนเซแล่นไปในป่า สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินจึงขับช้างนั้นกลับมายังพลับพลาไชย พระมหาอุปราชไม่แกล้งจะให้ช้างแทง แต่หากรอรั้ง[2] ช้างนั้นมิทันที ตกพระไทย กลัวพระราชอาชญา เสด็จตามไปเฝ้าที่พลับพลาไชย จึงกราบทูลพระกรุณาว่า[3] ข้าพระพุทธเจ้าไม่ได้แกล้ง แสงพระจันทร์เข้าเมฆมืดมัวเปนเงาไม้ เห็นไม่ถนัด จะรอรั้ง[4] ช้างไว้มิทัน ได้ทรงพระกรุณาโปรดอดโทษข้าพระพุทธเจ้าเถิด พระเจ้าอยู่หัวนั้นไม่สงไสยไม่ทรงพระพิโรธขุ่นเคืองแก่พระอนุชาธิราชเลย[5] สั่งหมอให้รักษาช้างนั้น แล้วกลับมาพระนคร.
๏ในปีเถาะ เดือน ๔ ข้างขึ้นนั้น สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์[6] เสด็จพระราชดำเนินไปทรงบำเพ็ญพระราชกุศลณพระพุทธบาทด้วยบริวารศักดิเปนอันมากทั้งทางบกทางเรือเปนพยุหบาตรยาตราตามอย่างแต่ก่อน ครั้นถึงพระพุทธบาท เสด็จอยู่ท่าเขษม ขึ้นนมัสการ
