ขุนช้างขุนแผน/ตอนที่ ๓๓

ครานั้นท่านยายบุษบา ปลอบลูกสาวว่าอย่าสะอื้น

พ่อแม่ได้สั่งไว้ยั่งยืน หม่อมหมื่นเธอก็รับปฏิญาณ

แต่ใจแม่นี้ยังกริ่งอยู่สิ่งหนึ่ง กลัวจะหึงกันวุ่นวายอายชาวบ้าน

อันเมียสองต้องห้ามตามโบราณ เป็นกับใครก็รำคาญไม่เว้นคน

แม่สอนเจ้ามาแต่น้อยกว่าร้อยพัน สุดสำคัญแต่ต้องอดนั้นเป็นต้น

อย่าทำชั่วเพราะว่าตัวของตัวจน เขาเปรียบเทียบจงสู้ทนต้องเกรงกลัว

ใครจะด่าเจาะจังก็ช่างเขา จงอดเอาอย่าสำออยคอยฟ้องผัว

อันคนดีนานดอกจึงออกตัว ถ้าคนชั่วเขาคงเห็นเป็นไปเอง

จงอุตส่าห์เสงี่ยมคอยเจียมตน อย่าให้คนทั้งปวงล่วงข่มเหง

จงซื่อตรงต่อผัวรู้กลัวกรง อย่าครื้นเครงด่าว่ากับข้าไท

ปรนนิบัติอย่าให้ขัดน้ำใจเขา การเรือนการเหย้าเอาใจใส่

ข้าวของสารพันหมั่นเก็บไว้ ระวังระไวดูแลอย่าแชเชือน

สอนลูกแล้วบอกอีเม้ยรับ สั่งกำชับอีจูจงอยู่เพื่อน

ทั้งอีมีอีรักช่วยตักเตือน เอ็งเป็นคนต้นเรือนแต่ไร

แล้วเรียกข้าผู้ชายที่ใช้ชิด ชื่ออ้ายทิดกับอ้ายเต่าเอาไว้ให้

เฮ้ยพลัดบ้านเมืองมาอย่าไว้ใจ ฉวยเกิดเหตุเภทภัยอย่าทิ้งนาย

ว่าพลางสวมสอดกอดลูกแก้ว แม่จะลาเจ้าแล้วตะวันสาย

แล้วลุกลงเรือนมาทั้งตายาย พระนายก็ตามส่งลงนาวา

พระกาญจน์บุรีศรีมาลามาส่งพ่อ น้ำตาคลอไหลซาบลงอาบหน้า

นั่งชะแง้แลตามจนสุดตา ลับแหลมแล้วก็มายังห้องนอน ฯ