คำนมัสการคุณานุคุณ (2468)/บท 1
พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) รจนา
"อรหํ สมฺมาสมฺพุทฺโธ ภควา"
| ๑๑ | ||
| ๏ องค์ใดพระสัมพุทธ์ | สุวิสุทธสันดาน | |
| ตัดมลเกลศมาร | บมิหม่นมิหมองมัว | |
| ๏ หนึ่งในพระทัยท่าน | ก็เบิกบานคือดอกบัว | |
| ราคีบพันพัว | สุวคนธกำจร | |
| ๏ องค์ใดประกอบด้วย | พระกรุณาดังสาคร | |
| โปรดหมู่ประชากร | มละโอฆกันดาร | |
| ๏ ชี้ทางบันเทาทุกข์ | และชี้สุขเกษมสานต์ | |
| ชี้ทางพระนฤพาน | อันพ้นโศกวิโยคภัย | |
| ๏ พร้อมเบญจพิธจัก | ษุจรัสวิมลใส | |
| เห็นเหตุที่ใกล้ไกล | ก็เจนจบประจักษ์จริง | |
| ๏ กำจัดน้ำใจหยาบ | สันดานบาปแห่งชายหญิง | |
| สัตวโลกได้พึ่งพิง | มละบาปบำเพ็ญบุญ | |
| ๏ ข้าขอประณตน้อม | ศิรเกล้าบังคมคุณ | |
| สัมพุทธการุณ | ญภาพนั้นนิรันดร ฯ | |
"พุทฺธํ ภควนฺตํ อภิวาเทมิ"
พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) รจนา
"ส๎วากฺขาโต ภควตา ธมฺโม"
| ๑๖ | ||
| ๏ ธรรมะคือคุณากร | ส่วนชอบสาธร | |
| ดุจดวงประทีปชัชวาล | ||
| ๏ แห่งองค์พระศาสดาจารย์ | ส่องสัตว์สันดาน | |
| สว่างกระจ่างใจมนท์ | ||
| ๏ ธรรมใดนับโดยมรรคผล | เปนแปดพึงยล | |
| และเก้ากับทั้งนฤพาน | ||
| ๏ สมญาโลกอุดรพิสดาร | อันลึกโอฬาร | |
| พิสุทธิ์พิเศษสุกใส | ||
| ๏ อีกธรรมต้นทางคระไล | นามขนานขานไข | |
| ปฏิบัติปริยัติเปนสอง | ||
| ๏ คือทางดำเนินดุจคลอง | ให้ล่วงลุปอง | |
| ยังโลกอุดรโดยตรง | ||
| ๏ ข้าขอโอนอ่อนอุตมงค์ | นบธรรมจำนง | |
| ด้วยจิตต์และกายวาจา ฯ | ||
"ธมฺมํ นมสฺสามิ"
พระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย) รจนา
"สุปฏิปนฺโน ภควโต สาวกสํโฆ"
| ๑๖ | ||
| ๏ สงฆ์ใดสาวกศาสดา | รับปฏิบัติมา | |
| แต่องค์สมเด็จภควันต์ | ||
| ๏ เห็นแจ้งจัตุสัจเสร็จบรร | ลุทางที่อัน | |
| ระงับและดับทุกข์ภัย | ||
| ๏ โดยเสด็จพระผู้ตรัสไตร | ปัญญาผ่องใส | |
| สอาดและปราศมัวหมอง | ||
| ๏ เหินห่างทางข้าศึกปอง | บมิลำพอง | |
| ด้วยกายและวาจาใจ | ||
| ๏ เปนเนื้อนาบุญอันไพ | ศาลแด่โลกัย | |
| และเกิดพิบูลย์ภูลผล | ||
| ๏ สมญาเอารสทศพล | มีคุณอนนต์ | |
| อเนกจะนับเหลือตรา | ||
| ๏ ข้าขอนบหมู่พระศรา | พกทรงคุณา | |
| นุคุณประดุจรำพัน | ||
| ๏ ด้วยเดชบุญข้าอภิวันท์ | พระไตรรัตน์อัน | |
| อุดมดิเรกนิรัติสัย | ||
| ๏ จงช่วยขจัดโพยภัย | อันตรายใดใด | |
| จงดับและกลับเสื่อมสูญ ฯ | ||
"สํฆํนมามิ"
