บ้วนฮ่วยเหลา/เล่ม ๑/ตอน ๑๑
หน้า ๗๕–๗๗ สารบัญ
เจงซันอ๋องก็พาเต็กเซงไปบ้าน แล้วจึงพูดกับเต็กเซงว่า เราจะให้กระบี่อาชญาสิทธิ์ไป ถ้าเจ้าฆ่สชิงชิวไม่ได้ คงเกิดความใหญ่ เราจะพลอยผิดด้วย เต็กเซงจึงว่า ถ้าข้าพเจ้าฆ่าชิงชิวไม่ได้ แม้นเกิดความขึ้น ข้าพเจ้าจะรับเอาเอง หาให้ถึงท่านไม่ เจงซันอ๋องก็มีความยินดี พอถึงวันเวรเจงซันอ๋องรักษากระบี่อาชญาสิทธิ์ กระบี่เล่มนี้ครั้งแผ่นดินพระเจ้าซ่องไทโจ๊ฮ่องเต้ให้เจ้าทั้งห้าองค์รักษาเป็นเวรกันคนละวัน ถ้าเห็นผู้ใดไม่ซื่อตรงต่อแผ่นดิน ก็ให้เอากระบี่เล่มนี้ฆ่าเสีย แล้วจะเอาโทษผู้ฆ่านั้นไม่ได้ เจงซันอ๋องเห็นชิงชิวไม่ซื่อตรงต่อแผ่นดิน จึงเอากระบี่อาชญาสิทธิ์มาส่งให้เต็กเซง เต็กเซงรับกระบี่มาแล้วก็ดีใจ กระบี่นั้นหนักร้อยชั่ง เต็กเซงก็รำกระบี่ให้เจงซันอ๋องดู ครั้นรำสิ้นเพลงแล้วก็คำนับลาเจงซันอ๋องไป เจงซันอ๋องก็มีความยินดี แล้วเจงซันอ๋องก็ให้เล่าบุน ลีจิ้น สองนายตามไปดูว่า เต็กเซงจะคิด่าชิงชิวประการใด ทหารสองนายก็คำนับลาไป เต็กเซงถือกระบี่เดินมาตามถนน ถามคนเดินไปมาว่า บ้านชิงชิวอยู่ที่ไหน คนเดินทางก็บอกให้เต็กเซงไปถึงบ้านชิงชิว ก็ถามคนในบ้านว่า ชิงชิวอยู่หรือไม่ คนเหล่านั้นบอกว่า ชิงชิวหาอยู่ไม่ ไปบ้านพังหอง ขุนนางผู้ใหญ่ สักประเดี๋ยวก็จะกลับมา เต็กเซงจึงคิดว่า เราไปคอยท่าอยู่กลางทางเถิด คิดแล้วเต็กเซงก็เดินไปคอยอยู่ที่สะพานเทียนฮันเกีย
ฝ่ายซุนเหลง ทหารของชิงชิว เห็นเต็กเซงถือกระบี่อาชญาสิทธิ์มาถามหานาย ก็ตกใจ จำได้ว่า เต็กเซงคนนี้ที่นายเราทำโทษแล้วปล่อยไป บัดนี้ เห็นเต็กเซงถือกระบี่อาชญาสิทธิ์เข้ามา เห็นจะคอยทำร้ายนายเราตามทางเป็นมั่นคง จำเราจะไปบอกให้ชิงชิวแจ้งความเสียก่อน คิดแล้วก็ไปบ้านพังหอง จึงเข้าไปแจ้งความแก่ชิงชิวว่า บัดนี้ เต็กเซงถือกระบี่อาชญาสิทธิ์มาคอยท่านอยู่ตามทาง พังหองกับชิงชิวแจ้งความแล้วก็ตกใจ ชิงชิวจึงบอกกับพังหองว่า วันเมื่อเต็กเซงไปเขียนคำโคลงไว้ที่ท้องสนามหลวงที่ฝึกทหารนั้น ข้าพเจ้าให้ทหารเอาไม้ทายาพิษเฆี่ยนเสียยี่สิบที เหตุใดหาตายไม่ ไปเอากระบี่อาชญาสิทธิ์ที่ไหนมาคอยทำอันตรายข้าพเจ้าอยู่ดังนี้ วันนี้เป็นเวรของเจงซันอ๋องรักษากระบี่ เห็นเจงซันอ๋องจะเอากระบี่ให้มาเป็นแน่ ซึ่งเต็กเซงได้กระบี่มาคอยทำร้ายข้าพเจ้าอยู่ดังนี้ จะคิดอ่านประการใด พังหองจึงว่า เจ้าอย่าเพิ่งกลับไปบ้านก่อน เจ้าก็หามีความผิดสิ่งใดไม่ ซึ่งเจนซันอ๋องให้กระบี่มากับเต็กเซงให้คอยทำร้ายเจ้า จะต้องกราบทูลพระเจ้าแผ่นดินให้ทราบ จึงจะได้