ลักษณอาญาจีนสมัยเก่า/การชำระความ
ตามธรรมเนียมราชการจีน ท่านตุลาการพิจารณาความที่บ้านของท่านทุกวัน ในเวลาเช้าแลเย็น มีเสมียนทนายแลผู้คุมถือโซ่ตรวนแลไม้ปันซีสำหรับเฆี่ยนคอยอยู่พร้อม เลขานุการนั่งอยู่ที่โต๊ะคอยจดเรื่องความ และคำให้การ คำพิพากษา จดด้วยหมึกดำ แล้วท่านผู้พิพากษาก็เซ็นด้วยหมึกแดง แลประทับตราสีแดง แลมีไม้ติ้วใส่กระบอกอยู่บนโต๊ะ ถ้าจำเลยมีโทษน้อย ท่านก็ให้โบยแล้วปล่อยไปเสียทันที โดยทิ้งไม้ติ้วลงให้ผู้คุมโบย ติ้วอันหนึ่งสัญญาให้ตีห้าทีทุกอัน ผู้คุมก็จับจำเลยซึ่งหมอบอยู่นั้นไปลงอาญาตามคำพิพากษา เมื่อตุลาการทิ้งไม้ติ้วลงแล้ว ก็พูดถึงการอื่นแลกินน้ำชาสูบยาแดงต่อไป
โทษน้อยที่โบยแล้วปล่อยนั้น มีโทษเมาสุรา ฉ้อโกง ทะเลาะ วิวาท ตุบต่อยกัน ลักล้วง หมิ่นประมาท แลไม่เชื่อถ้อยฟังคำผู้ใหญ่หรือนาย เช่นนี้เปนต้น
ถ้ามีโทษหนักแล้ว ก็ต้องใช้ลูกขุนพิจารณาความอิกห้าหรือหกคนช่วยกันสืบสวนทวนพยานแลพิจารณาความโดยละเอียด
ในความโทษหนักทั้งหลาย จึงมีการไต่สวนมาก ไม่ชอบให้ผิดพลั้ง เมื่อจะลงโทษใหญ่ครั้งใด ฮองเต้ก็ต้องทรงทราบ แลทรงพระราชทานลายเซ็นเสียก่อน แล้วจึงจะให้นักโทษรับอาญาได้