โอ้กากีศรีสุดาลาวัณย์ เจ้าผู้ขวัญเมืองมิ่งวิมลมาลย์ สงวนน้องมิให้ต้องธุลีลม ยามชมมิให้ช้ำล้วนคำหวาน ยามต้องค่อยประคองแต่พอพาน ยามประสานเนตรน้องแต่พอนวล ยามแนบพี่ถนอมมิให้หนัก ผจงรักนิ่มน้องครองสงวน อยู่หลัดหลัดฤๅมาซัดให้เรียมครวญ โอ้ว่านวลหน่ายแหนงไปแห่งใด พระถวิลหวั่นใจให้เทวศ อัสสุชลนองเนตรพิลาปไหล พระลืมองค์หลงทัสนาใน เห็นเงาไหวคล้ายเคลิ้มว่ากากี ยุรยาตรจากอาสน์โองการตรัส ศรีสวัสดิ์ไยหมางระคางพี่ แล้วง่าหัตถ์รับขวัญไปทันที ไม่ยลศรีสุดาลักษณ์แล้วโศกา เสด็จยังที่นั่งเย็นไม่เห็นหาย ผ่อนระบายอัดอั้นในนาสา สะท้อนถอนฤทัยถวิลแล้วลินลา ชำเลืองหารอบริมภูเขายล ที่เคยสรงสนานในอ่างแก้ว อันทดแถวนํ้ากระจายเป็นสายฝน ที่เคยเล่นมิได้เห็นนฤมล ฤๅเจ้าดลแดนสระประทุมมาลย์ พระเสด็จเลี้ยวชลาไปท่าสระ มิได้ปะนิ่มอนงค์ยิ่งสงสาร พระเยี่ยมยลแต่อุบลแบ่งบาน โอ้ว่ากานดาดวงไปแห่งใด แล้วเสด็จเกยแก้วกุญชริน ยุพาพินมาประพาสฤๅไฉน ไม่สบสมรแล้วก็จรจรัลไคล สู่ไพชยนต์รัตนเรืองพราย เอนองค์ลงกับอาสน์อิงเขนย กรเกยพระนลาตแล้วใจหาย ชลเนตรคลอเนตรลงพร่างพราย โอ้สายสวาทร้างอุราทวา นิเวศน์วังตั้งเที่ยวตระหลบจบ มิได้พบนิ่มน้องสนองหน้า ฤๅอิศเรศประเวศทรงอุสุภา ลักสุดาเหินเหาะไปหิมพานต์
