อุปัชฌายะ พระวิชยพาหุสังฆราชบัดนี้ แต่ยังเปนพระราหุลภัทเถระ เปนพระกรรมวาจาจารย์ อุปสมบทมาได้ ๒๖ พรรษา พระเจ้าหงสาวดีจึงทรงตั้งพระสุวรรณโสภณให้เปนพระกัลยาณีดิสมหาเถระ แลให้เปนพระอุปัชฌายะบวชแปลงพระภิกษุในเมืองหงสาวดีต่อมา เนื้อความที่กล่าวมานี้เปนอันเห็นได้ว่า ประเพณีที่พระเจ้าแผ่นดินพระราชทานราชทินนามในสมณศักดิ์มีมาแล้วในลังกาทวีปช้านาน แม้ในรามัญประเทศก็ไปเอาเยี่ยงอย่างมาแต่ลังกา แลยังได้พบในหนังสือตำนานโยนกอิกแห่ง ๑ ว่า เมื่อพระเจ้ากือนาเปนพระเจ้านครเชียงใหม่เมื่อราวจุลศักราช ๗๒๙ พ.ศ. ๑๘๑๐ (ตรงกับรัชกาลสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑ ครองกรุงศรีอยุธยา) ทรงเลื่อมใสในพระมหาสุมนเถระชาวเมืองสุโขทัย พระเจ้ากือนาพระราชทานอุษยาภิเษกให้เปนพระมหาสวามี (ตามแบบลังกา) มีราชทินนามปรากฎว่า พระมหาสุมนบุพรัตนมหาสวามี ดังนี้ จึงกล่าวว่า ประเพณีที่พระเจ้าแผ่นดินพระราชทานราชทินนามในสมณศักดิ์มีมาแต่โบราณทุกประเทศที่เลื่อมใสในพระพุทธสาสนาดังกล่าวมาแล้ว
เมื่อแรกตั้งกรุงศรีอยุธยาเปนราชธานี การปกครองคณะสงฆ์แลสมณศักดิ์ในกรุงศรีอยุธยาชั้นนั้นจะเปนอย่างไรยังไม่พบหลักฐาน แต่ข้าพเจ้าเข้าใจว่า ชั้นแรก แบบแผนก็เห็นจะคล้าย ๆ กันกับสุโขทัย คือ เปนคณะคามวาสี คณะ ๑ คณะอรัญวาสี คณะ ๑ แต่เชื่อได้ว่า ความเลื่อมใสในพระสงฆ์ลังกาวงศ์เจริญแพร่หลายมาโดยลำดับ พระภิกษุสงฆ์นิกายเดิมคงจะมีน้อยลงทุกที มีเนื้อความปรากฎในหนังสือตำนาน
