โยนกว่า เมื่อราวปีขาล จุลศักราช ๗๘๔ พ.ศ. ๑๙๖๕ (ตรงในสมัยเมื่อสมเด็จพระอินทราชาธิราชที่ ๑ ครองราชสมบัติ) มีพระภิกษุสงฆ์ทางประเทศนี้หมู่ ๑ ซึ่งข้าพเจ้าเข้าใจว่า จะเปนพระนิกายเดิม เปนพระมหาเถระชาวเมืองเชียงใหม่ ๗ รูป ชื่อ พระธรรมคัมภีร์ ๑ พระเมธังกร ๑ พระญาณมงคล ๑ พระศีลวงศ์ ๑ พระสาริบุตร ๑ พระรัตนากร ๑ พระพุทธสาคร ๑ เปนพระมหาเถระชาวกรุงศรีอยุธยา ๒ รูป ชื่อ พระพรหมมุนี ๑ พระโสมเถระ ๑ เปนพระมหาเถระชาวกรุงกัมพูชา ชื่อ พระญาณสิทธิ รูป ๑ กับภิกษุบริษัทเปนอันมาก พากันออกไปเมืองลังกา ไปอุปสมบทแปลงเปนสิงหฬนิกายณอุทกุกเขปสีมาแม่น้ำกัลยาณีในสำนักพระวันรัตนมหาเถรเมื่อณวันเสาร์ ขึ้นสิบสองค่ำ เดือนแปด อุตราสาธ ปีมะโรง จุลศักราช ๗๘๖ พ.ศ. ๑๙๖๗ แล้วศึกษาธรรมวินัยอยู่ในลังกาทวีปหลายปี เมื่อกลับมา ได้นิมนต์พระมหาเถระชาวลังกามาด้วย ๒ รูป ชื่อ พระมหาวิกรมพาหุ รูป ๑ พระอุดมปัญญา รูป ๑ มาขึ้นที่กรุงศรีอยุธยาก่อน แล้วแยกย้ายกันไปเที่ยวตั้งนิกายลังกาขึ้นอิกนิกาย ๑ ดังนี้ พิเคราะห์ความประกอบกับทำเนียบสมณศักดิ์ครั้งกรุงเก่าที่ได้พบในชั้นหลัง ข้าพเจ้าเข้าใจว่า พระสงฆ์พวกที่ออกไปแปลงมาใหม่นี้เห็นจะปฏิบัติเคร่งครัดยิ่งขึ้นไปกว่าพระสงฆ์ในพื้นเมืองที่ได้แปลงเปนนิกายลังกาวงศ์มาแต่ก่อน เมื่อกลับเข้ามาถึงประเทศเดิม ทำให้คนทั้งหลายเกิดความเลื่อมใสศรัทธามาก แม้เหตุที่สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถเสด็จออกทรงผนวช ข้าพเจ้าเข้าใจว่า จะเกี่ยวแก่พระสงฆ์นิกายที่ไปแปลงมาใหม่นี้ ดูศักราชไม่ห่างไกลกันนัก
