หน้า:ธศย ๑๒๗.pdf/8

วันที่ ๑๔ มิถุนายน ๑๒๗

เล่ม ๒๕ หน้า ๓๓๖

ราชกิจจานุเบกษา

---

ข้อ ๖ ในคดีที่ราษฎรผู้หนึ่งผู้ใดจะฟ้องคดีนั้นเองไม่ได้โดยกฎหมายห้าม อัยการมีอำนาจรับตรวจข้อความนั้นแล้วเปนโจทย์ได้ ข้อ ๗ อัยการมีอำนาจที่จะถอนฟ้องคดีที่อัยการเปนโจทย์ หรือจะไม่ฟ้องคดีที่ศาลไต่สวนส่งให้ฟ้องก็ได้ แต่อัยการต้องแจ้งความนั้นไปให้ศาลทราบ มาตรา ๓๖ กองตระเวรแลตำรวจภูธรจะมีอำนาจเปนโจทย์ในศาลได้เพียงไรในคดีอาญา ให้เสนาบดีกระทรวงยุติธรรมมีอำนาจออกกฎข้อบังคับ มาตรา ๓๗ ถ้ากระทรวงหนึ่งกระทรวงใดจะตั้งเจ้าพนักงานไปว่าความ ให้มีตราส่งมายังกระทรวงยุติธรรมเพื่อจะได้ส่งไปยังศาล แล้วให้ถือว่า เจ้าพนักงานผู้นั้นมีอำนาจเหมือนอัยการในความเรื่องนั้น ๚ ว่าด้วย พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาความแพ่ง รัตนโกสินทรศ๔ก๑ ๑๒๗ หมวดที่ ๑ มาตรา ๑ พระราชบัญญัตินี้ให้เรียกว่า พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาความแพ่ง รัตนโกสินทรศก ๑๒๗ มาตรา ๒ พระราชบัญญัตินี้ให้ใช้ในโรงศาลทั้งปวงทั่วไปตลอดพระราชอาณาเขตร์ ยก

เว้นไว้แต่ในศาลพิเศษซึ่งมีข้อบังคับสำหรับศาลนั้นไว้แล้ว แลในศาลที่มีธรรมเนียมในสาสนาใช้ปนกฎหมายอยู่ จะไม่ใช่ตามวิธีพิจารณานี้ก็ได้ หมวดที่ ๒ ว่าด้วยอำนาจศาล มาตรา ๓ คดีที่ได้พิพากษาเด็ดขาดแล้ว ห้ามไม่ให้มารื้อร้องฟ้องกันอีก มาตรา ๔ ผู้ซึ่งกระทำการตามหน้าที่ของผู้พิพากษา มีข้อห้ามไม่ให้กระทำการนั้นเปนอันขาด ในข้อที่กล่าวต่อไปนี้ คือ ๑ ถ้าผู้พิพากษานั้นเปนผู้มีผลประโยชน์ที่ได้ที่เสียเกี่ยวข้องอยู่ในคดีอันนั้นด้วยก็ดี ๒ หรือถ้าเปนญาติวงษ์วารกับคู่ความฝ่ายใด ๆ โดยทางสายโลหิตสืบตระกูลต่อกัน หรือโดยทางเปนลูกพี่ลูกน้องนับได้เพียงภายใน ๓ ชั้นก็ดี หรือเปนวงษ์วารเกี่ยวพันกันโดยทางแต่งงานนับได้เพียง ๒ ชั้นก็ดี ๓ หรือถ้าเปนผู้ที่ได้เบิกความเปนพยานโดยที่ได้รู้ได้เห็นหรือโดยเปนผู้ชำนาญการพิเศษที่เกี่ยวข้องในคดีนั้นก็ดี ในข้อหนึ่งข้อใดเหล่านี้ ต้องห้ามไม่ให้เปนผู้พิพากษาในคดีนั้นเปนอันขาด มาตรา ๕ เมื่อโจทย์จำเลยมาถึงศาลพร้อมกันได้เมื่อใด ให้ผู้พิพากษามีอำนาจว่ากล่าวเปรียบเทียบให้คู่ความปรานีปรานอมยอมกันได้