ออกจากเมืองกำปอดสองข้างทางเปนที่ทำนาบริบูรณ์ พอขึ้นที่ดอนเข้าเชิงเขาเปนป่าเตงรัง เขาบอกว่า ป่าไม้ของรัฐบาล เห็นมีไม้ท่อนทำเปนไม้เหลี่ยมบรรทุกเกวียนอยู่ริมทาง ๔–๕ เล่มตามทางที่มา เพราะมาตามถนนตัดใหม่ ไม่ได้ผ่านเมืองหรือหมู่บ้านใหญ่เลยสักแห่งเดียว มีแต่โรงเรือนไม้อยู่ริมถนนเปนแห่ง ๆ ไม่แลเห็นเรือนมุงหลังคาสังกะสีสักหลังเดียว พบรถยนต์รับคนโดยสานหลายหลัง รถม้าสองล้อก็หลายหลัง เกวียนมีน้อย เพราะพึ่งจะทำเกวียนล้อรัดเหล็กสำหรับเดิรบนถนน ยังไม่แพร่หลาย ยังใช้เกวียนอย่างโบราณกันอยู่โดยมาก พ้นเขตจังหวัดกำปอดเข้าเขตจังหวัดตะแก้ว แล้วจังหวัดเกียนสวาย แล้วจึงเข้าเขตกรุงพนมเพ็ญ รวมระยะทาง ๑๗๕ กิโลเมต (หรือ ๔๓๗๕ เส้น) คิดเทียบดูกับระยะทางรถไฟสายใต้ เท่ากับออกจากบางกอกน้อยไปถึงหนองศาลาเกินเมืองเพ็ชรบุรี รถยนต์ขับมา ๔ ชั่วโมงเศษหยุดติมน้ำครั้งหนึ่ง ถึงเมืองพนมเพ็ญเวลาบ่าย ๕ นาฬิกาครึ่ง ตรงไปที่บ้านเรสิดังสุปีริเอ มองสิเออบอดูแองเรสิดังสุปีริเอต้อนรับโดยอัธยาศัยไมตรี (เสียแต่พูดภาษากันไม่ได้ ต้องมีล่าม) จัดให้พักที่เรือนรับแขกหลังหนึ่งอยู่ริมเรือนของเรสิดังสุปีริเอ รับรองเปนแขกอยู่กินในบ้านเดียวกัน
เวลาค่ำ ๘ นาฬิกา กินอาหารเย็นกับเรสิดังสุปีริเอ มีแต่พวกเรากับผู้ที่ให้อยู่ด้วย นอกจากนั้น มีช่างปั้นฝรั่งเศสคนหนึ่งชื่อ มองสิเออดือคูแอง เปนช่างมีชื่อเสียงในเมืองฝรั่งเศส ได้เปนตำแหน่งนายช่างปั้น
