หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑ มิถุนายน ๒๔๘๕
เล่ม ๕๙ ตอนที่ ๓๕
๑๑๓๙
ราชกิจจานุเบกสา
ราชกิจจานุเบกสา
เ–ียะ (เอียะ) เ–ีย (เอีย) เ–ือะ (เอือะ) เ–ือ (เอือ) เ–อะ (เออะ) เ–อ (เออ) เ–ิ (เอิ–) ไ (ไอ) เ–า (เอา) –ำ (อำ)
พยัญชนะ
| ก | ข | ค | ง | |||||||||||
| จ | ฉ | ช | ซ | ญ | ||||||||||
| ด | ต | ถ | ท | ธ | น | |||||||||
| บ | ป | ผ | ฝ | พ | ฟ | ภ | ม | |||||||
| ย | ร | ล | ว | ส | ห | อ | ฮ |
เมื่อได้งดไช้พญัชนะและสระบางตัวดังนี้แล้ว คนะกรรมการจึงได้วางหลักการเขียนหนังสือไทยไว้อย่างกว้าง ๆ ดังต่อไปนี้
คำที่เคยไช้สระ ใ (ไม้ม้วน) ไห้ไช้ ไ (ไม้มลาย) แทน
คำที่เคยไช้สระ ฤ ฤๅ ไห้ไช้ ร (เรือ) ประกอบสระตามกรนีที่ออกเสียงภาสาไทย เช่น
ฤ ไน พฤษภา ไช้ รึ เป็น พรึกสา
ฤ ไน ฤกษ์ ไช้ เริ เป็น เริกส์
ฤ ไน ฤทธิ์ ไช้ ริ เป็น ริทธิ์
ฤๅ ไช้ รือ
