ครั้นกาลล่วงมาราว พ.ศ. ๒๐๕๗ (จ.ศ. ๘๗๖) ล่วงแล้ว ครั้งกรุงศรีอยุทธยาโบราณปรากฎว่า พระยาธรรมรังคัลเปนเจ้าเมืองพัทลุง ตั้งอยู่ที่จะทิ้งพระ (ในอำเภอจะทิ้งพระ แขวงจังหวัดสงขลานี้อิก เห็นจะต่อเนื่องมาแต่เดิม) พระยาธรรมรังคัลได้นิมนต์พระมหาอโนมทัสสีไปเชิญพระมหาธาตุเจ้ามาแต่ลังกาทวีปมาก่อพระเจดีย์สูง ๑ เส้นบรรจุพระมหาธาตุ แล้วสร้างวัดทำอุโบสถศาลาวิหารแลก่อกำแพงล้อมเปนเขตรวัดสูง ๖ ศอกณเชิงเขาพิพัทสิงห์ เรียกว่า “วัดหลวง” แล้วบอกถวายพระราชกุศลเข้าไปกรุง โปรดเกล้าฯ ให้มีตราพระคชสีห์แลตราพระโกษาธิบดีออกมาเบิกข้าส่วยแลภูมิเรือกสวนไร่นาขาดออกจากส่วยหลวง เปนข้าโปรดคนทานพระกัลปนาไว้สำหรับวัดหลวงสืบไป
ฝ่ายปละท่าตวันตกของทะเลสาปที่ตำบลวัดสทัง ก็มีปะขาวสนผัว นางเป้าเมีย อยู่ที่นั้น เกิดบุตรด้วยกันสี่คน คนที่ ๑ ชื่อ เจ้าอินท์ ที่ ๒ ชื่อ เจ้าเพ็ชร์ ที่ ๓ ชื่อ นางบุตร ได้เปนนางสนม (จะเปนภรรยาน้อยของเจ้าเมืองพัทลุงนั้นเอง) ที่ ๔ ชื่อ นางอ่อนทอง เจ้าอินท์พี่ใหญ่นั้นบวชเปนปะขาวแล้วลงเรือสำเภาจีนเที่ยวไปช้านาน หาได้อยู่กับบิดามารดาไม่ ครั้นอายุได้ ๖๐ ปี เรียนรู้ทางไสยศาสตร์แลอรรถธรรมแล้วจึงกลับมาบ้านเดิม ตกแต่ง
