หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๓
ผลของการที่เจรจากันครั้งปีขาล พ.ศ. ๒๓๔๙ นี้ ทราบแต่ว่าไม่ตกลงเปนไมตรีกันได้ แต่จะเปนด้วยข้อขัดข้องอย่างไรหาทราบไม่ สันนิษฐานว่า น่าจะเปนด้วยความ ๒ ข้อ คือ ฝ่ายพม่าจะให้ไทยคืนหัวเมืองลานนาไทย คือ มณฑลภาคพายัพให้แก่พม่า ฝ่ายไทยไม่ยอม เพราะเห็นว่ามณฑลภาคพายัพเปนกำลังอันสำคัญของพม่าที่จะสามารถมาตีเมืองไทย ให้คืนไปจะเปนทางเกิดภัยอันตรายแก่เมืองไทยในภายน่า อิกข้อหนึ่งนั้น ฝ่ายไทยคงเกี่ยงให้พม่าคืนผู้คนแลทรัพย์สมบัติซึ่งพม่าเก็บกวาดไปเมื่อครั้งตีกรุงเก่า พม่าไม่ยอม เห็นจะไม่ตกลงในความข้อนี้ข้อใดข้อหนึ่งฤๅทั้งสองข้อด้วยกัน แต่การที่ไม่ตกลงกันคงเปนแต่สงบการเจรจาไว้คราว ๑ ไม่ถึงกลับเปนอริกัน เพราะฉะนั้น พระเจ้าปะดุงจึงแต่งทูตมาเจรจาความเมืองต่อมาอิกครั้ง ๑ เมื่อปีมโรง พ.ศ. ๒๓๕๑ ดังจะปรากฎต่อไปข้างน่า.
