หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
34
พระธรรมสาตร
| เลื่องชื่อฦๅนามในสำนักนิพระมหากระษัตรพึง[1] ตั้งตนไว้ให้ |
| พระองควางพระไทยต่างพระเนตรพระกรรณ์ ด้วยมีสันดาน |
| อันซื่อ แลตั้งอยู่ในศีล ๕ ประการ ศีล ๘ ประการ แลวะจี |
| สัจสุริต คิดกลัวบาปละอายบาปเปนหิริโอตัปธรรมโลกย |
| บาลราศรี มีศรัทธาเชื่อผลศีลผลทานการกุศลแลคุณพระศรี |
| รัตนไตรย ปวตฺตยนฺโต สกโล ปิ นิจฺจํ พึงตั้งเมตตาจิตรเปนบุเร |
| จาริกในสัตวทังปวง แลมีกะตัญุตาสวามีภักดิจงรักษในพร |
| มหากระษัตรซึ่งเปนจ้าวแห่งตน อันทรงบำเพญผลโพทธิญาณ |
| สิกฺเขยฺยมีมํ มหาตา คุเณน เมื่อมีสันดานจิตรคิดถึงพระเดชพระ |
| มหากระษัตรดั่งนี้แล้ว พึงอุสาหะศึกสาเล่าเรียนให้รอบรู้ ดู |
| แลเอาใจใส่ในคำภีรพระธรรมสาตร อันอาจให้มีคุณวิเสศ คือ |
| เปนพระเนตรแห่งพระมหากระษัตร จะได้ตัดข้อคดีแห่ง |
| อนาประชาราษฎรในขอบเขตขันทเสมาพระราชอาณาจักรให้ |
| ปราศจากหลักตอเสี้ยนหนาม คือ ความมูลวิวาทแห่งพาล |
| ชาติบุทคลอันมีสันดานเปนทุจริต ให้เปนหิตานุหิตประโยชน์ |
| สิ้นมูลวิวาททุกข ประกอบศุขสถาพรเกษมสารในกาลทุกเมื่อ |
- ↑ ในต้นฉะบับ คำว่า หึง ลบเสีย เพิ่มตาม ก และ ข
ม.ธ.ก.
