หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๓) - ๒๔๘๑.pdf/78

๖๗

กฎ ๓๖ ข้อ

---

19

 ๑๙ อนึ่ง หลวงราชนิกุลรับพระราชโองการใส่เกล้าฯ สั่ง

ว่า กระลาการผู้ได้ว่าเนื้อความทังปวงนั้น ให้เกาะโจทจำเลย

ให้เร่งว่าเนื้อความนั้นกว่าจะแล้ว

 กฎให้ไว้ณวัน ๔ ๑๕+ ๑ ค่ำ จุลศักราช ๑๐๗๒ ปีขาล โทศก

20

 ๒๐ อนึ่ง มีกฎให้ไว้ว่า บ่าวไพร่ในหมู่ย่อมโจทตัวออก

ไปต่างหมู่ ครั้นเจ้าหมู่ผู้พิจารณาเกาะมาพิจารณา ย่อมไปฟ้อง

หากล่าวโทษผู้พิจารณาแลมุนนายนั้น อย่าให้กระลาการเรียก

ค่าฤทชาแก่ผู้ให้พิจารณาแลเจ้าหมู่

 อนึ่ง ราษฎรร้องฟ้องหาความแก่กันด้วยเนื้อความสิ่งใด ๆ

แลลูกความเหนความข้างตัวนั้นพิรุท แลกลับทำฎีกาทูล

เกล้าฯ ถวายกล่าวโทษหาอาชาอุธรกระลาการ ๔
๕ $\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ ข้อ ถ้า

โจทแพ้แก่กระลาการแต่ข้อหนึ่งไซ้ เนื้อความซึ่งหาอาชา

อุธร

๔ ๕

$\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ ข้อ แลเนื้อความเดิมนั้นให้เอาเปนแพ้ด้วยจงสิ้น

ถ้าเปนเนื้อความหลวง ให้ขับเฆี่ยรโจทผู้แพ้นั้นจงหนัก ให้ริบ

ราชบาด เอาตัวเข้าคุก ถ้าเนื้อความราษฎรหาแก่กัน ให้ปรับ

ไหมเอาตามบันดาศักดิตามพระอายการให้ใช้ทุนผู้ชนะ ถ้า

กระลาการแพ้แก่อุธร ถ้าเปนเนื้อความหลวง ให้ขับเฆี่ยรโบย

ตีเอาตัวเอนโทษ ถ้าเนื้อความราษฎรหาแก่กัน ให้ปรับไหม

ตามบันดาศักดิ แล้วให้ใช้ทุนผู้ชนะ แลคู่เบีกนั้นให้ส่งไปแก่

ม.ธ.ก.