ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๐.djvu/32

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๔

แลกล่าวในกลอนตอนปลายเมื่อก่อนจบว่า

“ขอพระองค์จงจำไว้สำเหนียก

ดังนี้เรียกเรื่องสวัสดิรักษา

สำหรับพงศ์องค์กษัตริย์ขัตติยา

ให้ผ่องผาสุกสวัสดิ์ขจัดภัย

บทโบราณท่านทำเปนคำฉันท์

แต่คนนั้นมิใคร่แจ้งแถลงไข

จึงกล่าวกลับซับซ้อนเปนกลอนไว้

หวังจะให้เจนจำได้ชำนาญ

สนองคุณมุลิกาสาพิภักดิ์

ให้สูงศักดิ์สืบสมบัติพัสดุ์สถาน

แม้ผิดเพี้ยนเปลี่ยนเรื่องเบื้องโบราณ

ขอประทานอภัยโทษได้โปรดเอย” ดังนี้

ในบทเสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน[1] มีสำนวนสุนทรภู่แต่งตอนหนึ่งตั้งแต่พลายงามเกิดไปจน


  1. ฉบับหอพระสมุดฯ เล่ม ๒ ตอนที่ ๒๔