หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๙
คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล
เคยหมอบรับกับพระจมื่นไวย
แล้วลงในเรือที่นั่งบัลลังก์ทอง
พระทรงแต่งแพลงบทพจนาท
เคยรับราชโองการอ่านฉลอง
จนกฐินสิ้นแม้น้ำแลลำคลอง
มิได้ข้องเคืองขัดพระหัทยา
เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตระหลบ
ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา
สิ้นแผ่นดินสิ้นกลิ่นสุคนธา
วาสนาเราสิ้นกลิ่นสุคนธ์”
เมื่อถึงเมืองปทุมธานี ครวญอิกแห่งหนึ่งว่า
“สิ้นแผ่นดินสิ้นนามตามเสด็จ
ต้องเที่ยวเตร็จเตร่หาที่อาศรัย
แม้กำเนิดเกิดประสบภพใดใด
ขอให้ได้เปนข้าฝ่าธุลี
