ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:ประวัติสุนทรภู่ - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๗๐.djvu/47

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๙

คิดถึงครั้งก่อนมาน้ำตาไหล

เคยหมอบรับกับพระจมื่นไวย

แล้วลงในเรือที่นั่งบัลลังก์ทอง

พระทรงแต่งแพลงบทพจนาท

เคยรับราชโองการอ่านฉลอง

จนกฐินสิ้นแม้น้ำแลลำคลอง

มิได้ข้องเคืองขัดพระหัทยา

เคยหมอบใกล้ได้กลิ่นสุคนธ์ตระหลบ

ละอองอบรสรื่นชื่นนาสา

สิ้นแผ่นดินสิ้นกลิ่นสุคนธา

วาสนาเราสิ้นกลิ่นสุคนธ์”

เมื่อถึงเมืองปทุมธานี ครวญอิกแห่งหนึ่งว่า

“สิ้นแผ่นดินสิ้นนามตามเสด็จ

ต้องเที่ยวเตร็จเตร่หาที่อาศรัย

แม้กำเนิดเกิดประสบภพใดใด

ขอให้ได้เปนข้าฝ่าธุลี