หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๓๘
ในนิราศนี้กล่าวความตอนเมื่อผ่านพระบรมมหาราชวัง ครวญถึงพระบาทสมเด็จฯ พระพุทธเลิศหล้านภาลัย ว่าดีนัก น่าสงสาร ผู้ที่ได้อ่านมักจำกันได้โดยมาก ว่า
“ถึงหน้าวังดังหนึ่งใจจะขาด
คิดถึงบาทบพิตรอดิศร
โอ้ผ่านเกล้าเจ้าประคุณของสุนทร
แต่ปางก่อนเคยเฝ้าทุกเช้าเย็น
พระนิพพานปานประหนึ่งศีร์ษะขาด
ด้วยไร้ญาติยากแค้นถึงแสนเข็ญ
ทั้งโรคซ้ำกรรมวิบัติมาซัดเปน
ไม่เล็งเห็นที่ซึ่งจะพึ่งพา
จึงสร้างพรตอตส่าห์ส่งส่วนบุญถวาย
ประพฤติฝ่ายสมถะพระวัสสา
เปนสิ่งของฉลองคุณมุลิกา
ขอเปนข้าเคียงบาททุกชาติไป
ถึงหน้าแพแลเห็นเรือที่นั่ง
