ว่า “ชะนี” เสร็จแล้ว เขาก็พากันหัวเราะชอบใจ คล้าย ๆ กับว่า มีอะไรเป็นของแปลกที่อยู่ดี ๆ ก็เอาชื่อสัตว์ชะนีมาเรียกเล่นเป็นคำลงเอยเพลงสรรเสริญพระเจ้าแผ่นดินฉะนั้น ต่อมาภายหลัง จึงได้ทราบว่า นอกจากฉบับที่มีคำว่า เหล่าดรุณกุมาร หรือเหล่าดรุณกุมารี แล้ว ก็ยังมีอีกสำนวนหนึ่งซึ่งขึ้นต้นด้วยว่า “ข้าวรพุทธเจ้า เหล่ายุพยุพดี ยอกรชุลี วรบทบงส์” แต่ทั้ง ๆ ที่มีคำสั่งของท่านเจ้าพระยาพระเสด็จฯ เมื่อครั้งเป็นพระยาวิสุทธสุริยศักดิ์ อธิบดีกรมศึกษาธิการ สั่งให้ใช้สำนวนที่มีคำว่า เหล่ายุพยุพดี ให้เป็นบทร้องทั่วไปและเสมอไปก็ตาม (ร.ศ. ๑๒๑) คือ เมื่อข้าพเจ้ายังไม่เกิด แต่ว่าเมื่อข้าพเจ้ามาหัดร้องกันนั้น ก็เป็น ร.ศ. ๑๓๑ เสียแล้ว ถึงกระนั้น ก็ไม่เคยได้ยินใครร้องตามบทยุพยุพดีเลย ทั้งนี้ จะเป็นเพราะตามถ้อยคำมุ่งหมายจะให้เป็นเรื่องเฉพาะของเด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงซึ่งอยู่ในวัยเรียนเท่านั้น ส่วนผู้ใหญ่ ไม่ว่าชายหรือหญิง ซึ่งไม่ใช่ยุพะหรือยุพดี หรือกุมารกุมารี อะไรแล้ว ก็คงไม่มีอะไรจะร้อง ได้แต่ยืนมองดูพวกลูก ๆ หลาน ๆ ร้องเพลงกัน โดยตนเองอ้าปากผงับเปล่า ๆ เท่านั้นเองกระมัง แต่ความจริงนั้น สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระยานริศรานุวัดติวงศ์นี้ทรงเป็นศิลปินเอกอย่างยากที่จะหาตัวจับมิได้ในประเทศไทย พอที่จะเทียบได้ว่า เป็นศิลปินชั้นเดียวกันกับสมเด็จพระบรมอัยกาธิราชเจ้า รัชกาลที่ ๒ ก็ว่าได้ เท่าที่ทราบมา เคยทรงแปลเพลงสรรเสริญพระบารมีอังกฤษ ที่เรียกว่า เพลง God save the King มาเป็นเพลง “จอมราชจงเจริญ” และเพลงนี้เป็นเพลงหนึ่งที่คุณดอกไม้สด ภรรยาของข้าพเจ้า ชอบร้องให้ข้าพเจ้าฟังบ่อย ๆ และคุณดอกไม้สดเคยเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า พระปรีชาสามารถในทางแต่งดนตรีนั้นมีมากล้นเหลือหลาย เพียงแต่พระสหายของท่านที่ทรงเรียกว่า มาร์ควิส กล่าวคือ ท่านเจ้าพระยาเทเวศรวงศ์วิวัฒน์ ท่านบิดา
