แลประมวลกฎหมายอาญา ซึ่งโปรดเกล้าฯ ให้ตราเปนพระราชบัญญัติขึ้นไว้เมื่อรัตนโกสินทรศก ๑๒๗ นั้น ก็บัญญัติแต่เฉภาะลักษณโทษแห่งความผิดล่วงเลมิดต่อพระราชกำหนดกฎหมายสามัญ
บัดนี้ สมควรจะมีพระราชบัญญัติกำหนดลักษณโทษแห่งความผิดต่าง ๆ อันเปนฐานล่วงเลมิดต่อกฎหมายแลขนบธรรมเนียมฝ่ายทหารขึ้นไว้เปนหลักฐาน แต่ทรงพระราชปรารภว่า การกระทำผิดต่อกฎหมายแลน่าที่ฝ่ายทหารนั้น แม้เปนการซึ่งเกิดจากความประพฤติของบุคคลที่เปนทหารเสียเปนพื้นก็จริง แต่มีบางอย่างที่อาจเกิดขึ้นจากความประพฤติของบุคคลสามัญก็ได้ ในพระราชบัญญัติเช่นนี้ ควรมีบทกฎหมายบางอย่างให้ใช้ได้ตลอดทั้งบุคคลที่เปนทหารแลบุคคลสามัญ แลใช่แต่เท่านั้น บุคคลซึ่งเปนทหารย่อมตั้งอยู่ในใต้บังคับวินัยทหาร
เมื่อกระทำผิดขึ้นต่อพระราชกำหนดกฎหมายอย่างคนสามัญ ความผิดนั้นย่อมมีลักษณะการละเว้นความควรประพฤติในฝ่ายทหารเจือไปด้วย สมควรมีโทษหนักยิ่งกว่าผู้กระทำผิดเช่นเดียวกันซึ่งเปนคนสามัญ
เพราะฉนั้น จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ตราไว้เปนพระราชบัญญัติสืบไป ดังนี้
