พึ่งมิได้ แลผู้ใดซึ่งมีใจภักดีจะออกมาพึ่งพระบารมีก็มามิได้ นายทองอยู่เปนเสี้ยนหนามคอยสกัดตัดทางสัญจรฅนทั้งปวงไว้มิให้ไปมาโดยสดวก จึงมีพระประสาทสั่งให้ชุมนุมขุนนางนายทัพนายกองเข้าเฝ้าพร้อมกัน แล้วตรัศปฤกษาว่า เราคิดการครั้งนี้สู้เสียสละชีวิตร เพราะคิดกรุณาประชาราษฎรซึ่งหาที่พำนักบมิได้ แลแผ่นดินจะไม่เกิดจลาจลเปนศุขสมบูรณ์เปนที่ตั้งพระพุทธสาสนาได้นั้น เพราะปราศจากหลักตอเสี้ยนหนาม คือ คนอาสัจอาธรรม ควรเราจะไปสั่งสอนทรมานนายทองอยู่น้อยให้ละพยดอันร้าย ตั้งอยู่ในคลองธรรมสุจริตราบคาบก่อน สมณพราหมณาจารย์อาณาประชาราษฎรจะได้อยู่เย็นเปนศุข ขุนนางนายทัพนายกองทั้งปวงก็เห็นชอบตามกระแสพระราชดำริห์พร้อมกัน จึงเสด็จดำเนินทัพกลับมายังแขวงเมืองชลบุรี ตั้งประทับอยู่ณบ้านหนองมน ให้ทหารไปสอดแนมดูได้เนื้อความว่า นายทองอยู่เตรียมพลจะคอยต่อรบ จึงเสด็จยาตราทัพเข้าไปหยุดประทับณวัดหลวงใกล้เมืองชลทางประมาณร้อยเส้น จึงตรัศใช้นายบุญรอดแขนอ่อนกับนายชื่นบ้านท่าไข่ซึ่งเปนมิตรสหายกับนายทองอยู่ให้เข้าไปเจรจาเกลี้ยกล่อมโดยดี นายทองอยู่ก็อ่อนน้อมยอมเข้าด้วยมิได้ขัดแขง นายบุญรอด นายชื่น จึงพานายทองอยู่ออกมาเฝ้าณวัดหลวง ขอสวามิภักดิกระทำความสัตย์สาบาลถวาย แล้วเชิญเสด็จเข้าไปณเมืองชล ประทับอยู่ณเก๋งจีนแห่งหนึ่ง จึงเสด็จทรงช้างที่นั่ง นายบุญมีมหาดเล็กเปนควาญท้าย นายทองอยู่ก็นำเสด็จไปเลียบเมือง ทอดพระเนตรเมืองชลบุรีทั่วแล้ว ก็เสด็จกลับยังที่ประทับ นายทองอยู่จึงพาขุนหมื่นกรมการทั้งปวงมาถวายบังคมพร้อมกัน จึงโปรดตั้งนายทองอยู่น้อย
