ที่อาจเป็นอันตรายให้พ้นไป.
ไอยรา [-ยะ-] (กลอน) น. ช้าง.
ไอยราพต น. ช้างสามเศียร เป็นพาหนะของพระอินทร์. (ส.; ป. เอราวณ).
ไอราวัณ น. เอราวัณ, ช้างสามเศียร เป็นพาหนะของพระอินทร์. (ส.).
ไอศกรีม น. น้ำหวานซึ่งทำให้ข้นด้วยความเย็น. (อ.).
ไอศวรรย์ [-สฺหฺวัน] น. ความเป็นเจ้าเป็นใหญ่, ความเป็นพระเจ้าแผ่นดิน; อำนาจ; (กลอน) สมบัติแห่งพระราชาธิบดี, ใช้แผลงเป็น ไอศุริย หรือ ไอศูรย์ ก็มี.
ไอศุริย น. ไอศวรรย์. ไอศุริยสมบัติ น. สมบัติแห่งพระราชาธิบดี.
ไอศูรย์ น. ไอศวรรย์.
ฮ พยัญชนะตัวที่สี่สิบสี่ เป็นตัวที่สุดของพยัญชนะไทย, เป็นพวกอักษรต่ำ.
ฮด (ถิ่น) ก. รด, รดน้ำให้; พิธีรดน้ำเนื่องในการแต่งตั้ง.
ฮวน น. คำที่จีนใช้เรียกคนต่างชาติ. (จ.).
ฮ่อ น. ชาวแคว้นยูนนาน; มาจากแค้วนยูนนาน เช่น มันฮ่อ จีนฮ่อ หมาฮ่อ; ลายเส้นขมวดไปมาที่หัวโขน และลายเป็นอย่างแถบผ้าสะบัดไปมาหรือพัดไปมาอย่างโบ ซึ่งเป็นลักษณะของภาพจิตรกรรมจีน เรียกว่า ลายฮ่อ.
ฮ้อ ว. ดี. (จ.).
ฮอด (ถิ่น) ก. รอด, พ้น, ถึง.
ฮะ ว. เสียงเปล่งออกมาให้ชะงัก. ฮะไฮ้, ฮะฮ้าย ว. เป็นคำออกเสียงแสดงความเยาะเย้ย.
ฮัก ๆ ว. อาการที่หอบถี่ ๆ เรียกว่า หอบฮัก ๆ .
ฮั่น น. เรัยกชนชาติโบราณกลุ่มใหญ่ที่มีภูมิลำเนาอยู่ในตอนกลางของทวีปอาเซีย. (อ.; ส. หูน).
ฮา ว. เสียงหัวเราะแห่งคนมาก ๆ เมื่อขบขันหรือแสดงความยินดี; เป็นเสียงบอกให้รู้ตัว ดังใช้ในโคลงว่า พ่อฮา พี่ฮา เป็น
