วันดังกล่าว ผู้ฟ้องคดีก็ไม่ได้มาเรียนหนังสือและอยู่ที่หอพักอีกจนกระทั่งปัจจุบัน ส่วนนางสาววานิษา บัวแย้มซึ่งถูกลงโทษให้พ้นสภาพจากการเป็นนักเรียนหอพักเช่นเดียวกับผู้ฟ้องคดี ผู้ปกครองได้รับตัวไปเป็นนักเรียนไปกลับตั้งแต่วันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๕๒ จนกระทั่งปัจุจบันนี้ นางสาววานิษาก็ยังคงเป็นนักเรียนของโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ตรัง อยู่ ในการออกระเบียบโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ตรัง ว่าด้วยการอยู่ประจำของนักเรียนโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ตรัง พุทธศักราช ๒๕๔๙ เป็นอำนาจของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ในฐานะเป็นผู้บริหารของโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัยซึ่งมีฐานะเป็นนิติบุคคล แต่ต้องไม่ขัดกับระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ ว่าด้วยการลงโทษนักเรียนและนักศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๘ ส่วนระเบียบว่าด้วยการอยู่ประจำของนักเรียน ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ออกระเบียบเองโดยผ่านคณะกรรมการฝ่ายกิจการหอพัก ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ เห็นว่าการให้อยู่หรือไม่ให้อยู่หอพักถือเป็นกิจกรรมเพื่อให้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตามระเบียบกระทรวงศึกษาธิการ ว่าด้วยการลงโทษนักเรียนและนักศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๘ ข้อ ๕ (๔) ซึ่งความผิดของผู้ฟ้องคดีเป็นไปตามระเบียบโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ตรัง พุทธศักราช ๒๕๔๙ หมวด ๕ ข้อ ๘.๓ ครั้งที่ ๑ ตัดคะแนน ๓๐ คะแนน รายการลงโทษ เชิญผู้ปกครอง แต่เนื่องจากผู้ฟ้องคดีถูกลงโทษมาแล้วหลายครั้งตั้งแต่ว่ากล่าวตักเตือน ทำทัณฑ์บน ตัดคะแนนความประพฤติ จนกระทั่งความผิดครั้งนี้จึงต้องเชิญผู้ปกครองเพื่อหาเรือและลงโทษเพื่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรมตามระเบียบโรงเรียนจุฬาภรณราชวิทยาลัย ตรัง ดังกล่าว
ศาลปกครองชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่า คดีมีประเด็นที่จะต้องวินิจฉัยรวมสามประเด็น คือ
ประเด็นแรก ผู้ฟ้องคดีมีสิทธิฟ้องคดีหรือไม่ เห็นว่า การที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ มีคำสั่งให้ผู้ฟ้องคดีออกจากหอพักของโรงเรียน มีผลให้ผู้ฟ้องคดีไม่มีสิทะิที่จะพักในหอพักของโรงเรียนได้อีกต่อไป ผู้ฟ้องคดีจึงเป็นผู้ได้รับความเือดร้อนเสียหายจากการกระทำของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ตามนัยมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ เมื่อผู้ฟ้องคดีมีหนังสือลงวันที่ ๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๑ อุทธรณ์คำสั่งลงโทษดังกล่าว และผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ มีหนังสือ ที่ ศธ ๐๔๐๕๒.๐๐๒/๑๒๑ ลงวันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒ แจ้งผลการพิจารณาอุทธรณ์ให้ผู้ฟ้องคดีทราบ โดยยังคงยืนยันลงโทษให้ผู้ฟ้องคดีออกจากหอพักโรงเรียนเช่นเดิม กรณีจึงถือว่าผู้ฟ้องคดีได้
