แก่คณะรัฐมนตรีว่า จำเป็นต้องออกกฎหมายหรือไม่ เมื่อจำต้องออกกฎหมาย กระทรวงเจ้าหน้าที่ก็มีหน้าที่ไปจัดร่างพระราชบัญญัติเสนอรัฐสภาต่อไป
คณะรัฐมนตรีเป็นองค์การควบคุมทั่ว ๆ ไป โดยปกติ ประชุมกันสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ครั้งละสองชั่วโมง และประชุมกันฉะเพาะในนโยบายหรือหลักการ รายละเอียดไม่พิจารณา เพราะปัญหาซึ่งไม่ใช่เป็นปัญหาสำคัญในทางนโยบายนั้นเป็นที่เข้าใจกันระหว่างรัฐมนตรีว่า รัฐมนตรีว่าการกระทรวง หรือเจ้ากระทรวง จะต้องใช้ดุลยพินิจของตนเองว่า เรื่องใดจะต้องเสนอคณะรัฐมนตรีหรือไม่ รัฐมนตรีที่เสนอเรื่องแทบทุกเรื่องเป็นรัฐมนตรีที่อ่อน แต่รัฐมนตรีที่แทบไม่เสนอเลยก็มีอันตราย ยกตัวอย่างเมื่อรัชชกาลควีนวิคตอเรีย ลอร์ดปาล์เมอร์สตันเป็นรัฐมนตรีว่าการต่างประเทศ มักจะวินิจฉัยเรื่องการต่างประเทศโดยพลการ แม้นายกรัฐมนตรี ลอร์ดปาล์เมอร์สตันก็ไม่ปรึกษา จนกระทั่งเพื่อนร่วมคณะนอนไม่หลับด้วยวิตกว่า จะผิดพลาด แต่ก็ไม่กล้าขัด เพราะเกรงใจ โดยที่ลอร์ดปาล์เมอร์สตันมีพวกมากทั้งในสภาขุนนางและสภาสามัญ ในที่สุด ทางรัฐบาลก็แนะนำให้ปาล์เมอร์สตันออกจนได้ แต่ภายหลังเพียง ๓ สัปดาห์ ปาล์เมอร์สตันได้ชวนพวกไม่ลงมติเห็นชอบกับร่างพระราชบัญญัติซึ่งรัฐบาลเสนอ รัฐบาลต้องลาออก
ลอร์ดออกสฟอร์ดกล่าวว่า โดยปกติ การกราบบังคมทูลให้พระมหากษัตริย์พระราชทานอภัยโทษ การแต่งตั้งข้าราชการ ไม่ต้องปรึกษาในคณะรัฐมนตรี เว้นไว้แต่เป็นกรณีพิเศษ เรื่องการพระราชทานอภัยโทษเป็นหน้าที่ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย การแต่งตั้งข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ โดยปกติ รัฐมนตรีหรือเจ้า
