เสียงโว๊ตมากในสภา ซึ่งสมมตีว่า ถ้าพวกลิบเบอร์ราลมีจำนวนมาก ในหลวงก็ทรงเรียกหัวหน้าพวกลิบเบอร์ราลนั้นมาทรงถามว่า จะรับเป็นอรรคเสนาบดีจัดการปกครองประเทศได้หรือไม่ เขาก็ไปปรึกษาหารือพวกพ้วกตกลงมารับตามพระบรมราชโองการ สำหรับในเมืองไทยเวลานี้ ก็เห็นมีสมาคมการเมืองอยู่แห่งเดียว คือ สมาคมคณะราษฎร ซึ่งยากจะทราบได้ว่า ใครจะเป็นผู้มีคะแนนเสียงโว๊ตมากในสภา เพราะถ้าไม่มีผู้สนับสนุนพอ ก็ไม่ได้รับความไว้วางใจเมื่อมาถึงสภา จึ่งเป็นการยากยิ่ง ข้าพเจ้ารู้สึกว่า จะเป็นทางดีอยู่บ้าง ถ้าแก้มาตรานี้ให้ประธานสภาฯ ลงนามรับผิดชอบในพระบรมราชโองการแต่งตั้งประธานคณะกรรมการราษฎร จะได้ให้ประธานสภาฯ ระวังแนะนำในหลวงเมื่อโปรดเกล้าฯ เรียกไปถามถึงตัวบุคคลว่า ใครมีผู้สนับสนุนมาก สมควรเป็นประธานคณะกรรมการราษฎรได้ เป็นการช่วยเหลือพระราชดำริในการเลือกนี้ เพราะในหลวงอาจไม่ทรงทราบโดยพระองค์เองว่า ใครมีคะแนนเสียงโว๊ตมากพอ
พระยาศรีวิสารวาจากล่าวว่า การตั้งประธานคณะกรรมการราษฎร ได้อธิบายแล้วว่า จะตั้งได้ก็เพราะคนฝ่ายหมู่มากอยู่ในสภา ตามธรรมดา กำหนดให้ประธานคณะกรรมการราษฎรคนเก่าเป็นคนเซ็น แต่เรากลัวว่า ถ้าคนเก่าแกล้งไม่เซ็นหรือแกล้งไม่อยู่เสีย ก็จะไม่มีใครเซ็น และจะไม่มีคณะกรรมการราษฎรระวางนั้น จึ่งดำริให้ประธานแห่งสภาเป็นผู้ลงนาม ไม่มีความหมายจะให้ประธานสภาฯ
