เกรียวกราวไปหมดทั่วประเทศสยาม แล้วเราก็ย่อมจะเข้าใจได้ว่า ถ้าหากว่า มีอะไรที่⟨มี⟩ความเกรียวกราวเช่นนั้น เมื่อทราบกันเข้าแล้ว จะเป็นความเสียหายแก่ราชการ คือ ประเทศ ข้อความเช่นนั้น เราต้องสงวนไว้ก่อน ไม่เปิดเผย ด้วยความมุ่งหมายเช่นนี้ ข้าพเจ้าเข้าใจว่า มีบทบัญญัติมาตรานี้ไม่ใช่สงวนเป็นความลับได้ ไม่ใช่เช่นนั้น สิ่งใดจำเป็น ก็ต้องเก็บไว้เป็นความลับก่อน อย่าให้หนังสือพิมพ์ลงเกรียวกราว คือ ความเข้าใจผิดต้องสงวนไว้ก่อน วิธีสงวน ไม่ใช่กำชับว่า อย่าพูดในที่ประชุมหรือนอกที่ประชุม ถ้าหากเป็นวิธีเปิดเผย พวกหนังสือพิมพ์มาฟังได้แล้ว ก็บอกได้ เช่นนี้แล้ว ราษฎรทั้งหลายรู้ได้ดีว่า ความเป็นไปในที่นี้อย่างไร รัฐประศาสโนบายราชการจะดำเนิรไปทางไหนอย่างไร โดยทราบจากหนังสือพิมพ์ แทนที่จะถามจากผู้แทนของตัว เขาก็ทราบจากหนังสือพิมพ์ก่อนพบผู้แทนของเขา นีเ่ป็นวิธีการของสมัยที่มีหนังสือพิมพ์แพร่หลาย ถ้าหากว่า เราไม่ตอบให้แพร่หลายไปเช่นนั้นได้ จะเป็นไรไป เรารักษาความลับได้ เราก็ปฏิบัติได้ เพราะฉะนั้น ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องแก้ไข เรานึกถึงเรื่องเกรียวกราว เราทุกคนต้องสงวนเป็นความลับ เพื่อไม่ไห้เกิดความเสียหาย
นายสงวน ตุลารักษ์ กล่าวว่า ข้าพเจ้าเห็นว่า การตอบคำถามว่า ข้อใดควรตอบคำถามได้หรือไม่ ที่หลวงแสงฯ ขอร้องนั้น เห็นว่า ไม่จำเป็นต้องเขียนไว้ในที่นี้
