หลวงแสงนิติศาสตร์กล่าวว่า ที่ว่า ประชุมต่อไปจะเปิดเผย ข้าพเจ้าเข้าใจแล้ว มาตรานี้บอกต่อไปว่า จะประชุมลับก็ย่อมมีได้
เจ้าพระยาธรรมศักดิ์ฯ กล่าวว่า ที่จะประชุมลับนั้น ต้องเป็นครั้งคราว
ประธานอนุกรรมการฯ กล่าวว่า ตามความวิตกของหลวงแสงฯ อ้างเหตุว่า ความปลอดภัยบ้าง ไม่ควรเปิดเผยบ้าง เรามีข้อแก้ไขจริงอยู่ตามกฎหมายต่าง ๆ จะเห็นว่า มอบอำนาจให้เสนาบดีผู้นั้นผู้นี้แล้วแต่จะเห็นสมควร มีสิ่งที่บังคับว่า ต้องทำเช่นนั้นเช่นนี้ คณะกรรมการราษฎรเห็นว่า สิ่งที่ถามนั้นไม่ควรเปิดเผย แต่สภาเราเห็นควรเปิดเผย มีมาตรา ๖๒ กำกับอยู่ เพราะฉะนั้น การเห็นสมควรหรือไม่อยู่ที่สภา ถ้าที่ประชุมนี้เห็นควรเปิดเผยแล้ว และผู้นั้นยังไม่ยอมเปิดเผย ก็ควรออกจากคณะกรรมการ มีไว้เช่นนี้เราไม่แก้จะดีกว่า
เจ้าพระยาธรรมศักดิ์ฯ กล่าวว่า ข้าพเจ้านึกว่า พวกเราเข้าใจหมดแล้ว ขอให้ลงมติ
ประธานสภาฯ กล่าวว่า เมื่อไม่มีผู้ใดอภิปรายต่อไป จะได้ลงมติ ไม่มีผู้ใดคัดค้าน ที่ประชุมทั้งหมดลงมติ⟨รับ⟩รองร่างมาตรา ๔๐ นี้ว่า ให้ใช้ได้
มาตรา ๔๑ ประธานอนุกรรมการฯ กล่าวว่า ความเดิมแห่งมาตรานี้มีดั่งนี้
