หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๙
| พี่เคลิ้มคลั่งนั่งอยู่ดูมะลิ | ลืมสติหลงพลอดกอดกระถาง | |
| ฟังเป็นเสียงสายสมรวอนให้วาง | จึงปลอบนางทางว่าด้วยอาลัย | |
| พี่นั่งคอยนอนคอยน้อยไปฤๅ | ขอถูกมือยอดรักอย่าผลักไส | |
| พอรู้สึกนึกเขินเดินออกไป | ถ้าแม้นใครเห็นฉันแล้วขันจริง | |
| ราวกับถูกยาแฝดสักแปดโถ | จนซูบโซเสียศรีดังผีสิง | |
| พระอภัยหลงรูปวาดหวาดประวิง | เรากลับยิ่งกว่าพระอภัยไป | |
| ถ้ามิได้นวลหงฉันคงม้วย | ใครจะช่วยดับเข็ญเห็นไม่ไหว | |
| ฤๅจะเหมือนมดแดงน่าแคลงใจ | ให้สงสัยวิญญาณ์เป็นอาจิณ | |
| ดูตำราว่าพฤหัสบดิ์เป็นปัตตนิ | ตามลัทธิว่าคู่อยู่ทักษิณ | |
| ช่างพูดจาตาดำดังน้ำนิล | ก็สมสิ้นเหมือนตำราสารพัน | |
| เออก็ขัดด้วยอะไรไฉนหนอ | แต่รีรอรักนุชสุดกระสัน | |
| เห็นที่อื่นดื่นดาษไม่ขาดวัน | จะรักกันก็ประเดี๋ยวเมื่อเกี้ยวพาน | |
| เหมือนแสบท้องต้องฝืนกลืนข้าวตาก | ระคายปากไม่ละมุนเหมือนวุ้นหวาน | |
| เหมือนอดข้าวกินมันยามกันดาร | กว่าจะพานพบของที่ต้องใจ | |
| กระแจะจันทน์คันธาบุปผาสด | ไม่เหมือนรสมิ่งมิตรพิสมัย | |
| ประเวณีมีจบภพไตร | ไม่ว่าใครทุกตัวทั่วโลกา | |
| ถึงเดือนสี่ปีสุดถึงตรุษใหม่ | ยังไม่ได้นุชนาฏที่ปรารถนา | |
| ฟังเสียงปืนยิงยัดอัตนา | รอบมหานัคเรศนิเวศวัง | |
| ถ้าความทุกข์เราดังเหมือนยังปืน | พิภพพื้นก็จะไหวเหมือนใจหวัง | |
| นวลหงคงจะรู้ถึงหูดัง | จะนอนฟังทุกข์พี่ไม่มีเว้น | |
| ทุกวันคืนเดือนปีไม่มีหยุด | พี่แสนสุดทุกข์ใจใครจะเห็น | |
| ในทรวงช้ำเหมือนเขาเชือดเอาเลือดกระเด็น | ใครจะเป็นเช่นข้าทั้งธานี | |
| ความรักนุชสุดหลงพะวงจิต | จนลืมคิดญาติกาน่าบัดสี |
