กากุ๋ยขุนนางผู้ใหญ่จึงว่า ซึ่งท่านจะให้สุม้าอี้ยกกองทัพไปนั้นข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย อันชาวเมืองกังตั๋งนั้นเปนคนหาความสัตย์มิได้พูดจาเหลาะแหละลอมแลมนักไม่มีความจริง จิวหองนี้เปนชาวเมืองกังตั๋ง แล้วก็มีปัญญาความคิดมาก ซึ่งจะมาอ่อนน้อมโดยสุจริตนั้นผิดอยู่ เห็นจะคิดเปนกลอุบายฬ่อลวงให้หลงยกไปตีเอาเมืองกังตั๋งแล้ว ภายหลังจะย้อนมาทำร้ายเราจะเชื่อฟังมิได้
สุม้าอี้จึงว่าท่านว่านี้มิชอบ จิวหองหรือจะอาจลวงเราการครั้งนี้แม้นมิทำก็จำทำ พระเจ้าโจยอยจึงว่าถ้าฉนั้น ท่านจงเอากากุ๋ยไปทำการด้วยเถิด สุมาอี้ก็คำนับลาพระเจ้าโจยอยมาจัดแจงพลทหารพร้อมแล้ว ก็ยกไปบันจบกองทัพณเมืองเอียวจิ๋ว ครั้นได้ฤกษ์แล้วโจฮิวยกแยกไปเมืองอวนเสียกองหนึ่ง ให้กากุ๋ยกับหมันทองเฮาจิดคุมทหารกองหนึ่ง ยกไปทางเมืองหยงเสีย สุมาอี้เปนกองใหญ่ยกไปทางกังเหลง กำหนดไปพร้อมกันณเมืองกังตั๋ง
ฝ่ายซุนก๋วนรู้ว่ากองทัพสุม้าอี้โจฮิวยกมา จึงปฤกษาแก่ขุนนางทั้งปวงว่า จิวหองแต่งกลอุบายทำไปนอบนบเข้าด้วยโจฮิว ลวงให้ยกทหารมาเปนสามทางจะใกล้ถึงเมืองเราแล้ว ซึ่งจะเอาไชยชะนะแก่ข้าศึก บัดนี้ท่านทั้งหลายจะคิดประการใด
โก๊ะหยงจึงว่าอันการทั้งนี้ก็ใหญ่หลวงอยู่ ขอให้ลกซุนเปนแม่กองใหญ่คุมทหารยกออกไปทำการจึงจะได้ ซุนก๋วนก็เห็นด้วยจึงตั้งลกซุนเปนฮูก๊กไต้จงกุ๋น แปลภาษาไทยว่าเจ้าพระยาชูเมืองให้เปนแม่ทัพ ราชการทั้งปวงสิทธิ์ขาดทั่วทั้งขอบขันธเสมาสนององค์พระเจ้าซุนก๋วน
ลกซุนคำนับรับที่แล้ว จึงขอจูหวนจวนจ๋องเปนปลัดซ้ายขวา ซุนก๋วนก็อนุญาตให้จึงตั้งจูหวนเปนฝ่ายขวา จวนจ๋องเปนฝ่ายซ้าย ลกซุนก็เกณฑ์ทหารทั้งปวง ในแปดสิบแปดหัวเมืองได้ทหาร
