เจ็ดสิบห้าหมื่น พร้อมด้วยเครื่องสาตราวุธจะยกไปเปนสามกอง
จูหวนจึงว่าซึ่งโจฮิวหลงด้วยกลของจิวหอง ยกกองทัพล่วงเข้ามาทั้งนี้เปนคนหาปัญญามิได้ แลเราจะยกไปต่อด้วยโจฮิวทั้งนี้เห็นจะได้ไชยชะนะภายเดียว แม้โจฮิวแตกแล้วข้าพเจ้าเห็นว่าจะหนีไปทางเหียบเส็บแลกุยกี๋สองทางนี้เปนมั่นคง
อนึ่งทางสองตำบลนี้เปนซอกเขาคับแคบนัก ข้าพเจ้ากับจวนจ๋องจะขอยกทหารไปตัดไม้ทับทางขนสิลาถมเสียก่อน ก็จะจับตัวโจฮิวได้โดยง่าย ถ้าได้ตัวโจฮิวแล้วเราก็จะรีบยกเข้าไปตีเอาเมืองชิวฉุนเปนสำคัญนั้นให้ได้ แม้นได้เมืองชิวฉุนสมคะเนแล้ว ก็จะเดินสบายเข้าไปเอาเมืองฮูโต๋เมืองลกเอี๋ยงได้โดยสดวก
ลกซุนจึงว่า ซึ่งท่านว่านี้มิชอบ อุบายของเราอันหนึ่งข้าคิดไว้เสร็จอยู่แล้ว ท่านอย่าวิตกเลย จึงให้จูกัดกิ๋นคุมทหารอยู่รักษาเมืองกังเหลงคอยรับทัพสุม้าอี้ แล้วก็ตระเตรียมทหารพร้อมไว้คอยฤกษ์อยู่
ฝ่ายจิวหองครั้นรู้ว่าโจฮิวยกมาถึงเมืองแล้ว ก็ออกมารับตามประเพณี โจฮิวจึงว่าท่านมีหนังสือมาถึงเราแจ้งเนื้อความเจ็ดข้อนั้น เราก็ได้เอาเนื้อความกราบทูลแก่พระเจ้าโจยอยๆ ก็มีความยินดีเชื่อท่าน จึงให้เรายกทหารมาเปนสามทาง แลบัดนี้เราคิดกินใจอยู่หน่อยหนึ่ง ด้วยปากคำคนทั้งปวงพูดกันว่า ท่านมีสติปัญญากอบด้วยกลอุบายมาก เกลือกจะฬ่อลวงเราให้เสียการเมื่อปลายมือ แล้วประการหนึ่งก็คิดว่า ซึ่งท่านจะลวงเราก็จะไม่เปน แต่ว่ายังคิดสองใจสามใจอยู่
จิวหองได้ฟังดังนั้นก็ทำร้องไห้ ชักเอากระบี่ออกมาจะเชือดฅอตายเสีย โจหิวตกใจฉวยชิงเอากระบี่ไว้แล้วห้ามว่า ท่านจะฆ่าตัวเสียใย จิวหองจึงว่าอันเนื้อความเจ็ดข้อ ซึ่งข้าพเจ้าแจ้งไปแก่
