แต่ผู้เดียว พอพบกากุ๋ยคุมทหารกองหนึ่งสวนทางลงมารับ ก็มีความยินดีว่าทีนี้ข้าไม่ตายแล้ว กากุ๋ยก็พาลัดทางหนีมาได้
โจฮิวจึงว่าซึ่งท่านทัดทาน ข้าพเจ้ามิฟังนั้นโทษผิดนักหนา ขอท่านอย่าได้พยาบาทถือความเลย ฝ่ายสุม้าอี้รู้ว่ากองทัพโจฮิวเสียแก่ข้าศึกแล้วก็ให้ถอยหลังมา
ฝ่ายจูหวนจวนจ๋องเก็บได้เครื่องสาตราอาวุธ แลเสบียงอาหารผู้คนซึ่งเข้าเกลี้ยกล่อมประมาณสามหมื่น แล้วก็ยกมาหาลกซุน ๆ หยุดทหารคอยท่าอยู่กลางทาง เห็นจูหวนจวนจ๋องได้ผู้คนแลเสบียงอาหารเครื่องสาตราวุธมามากก็ดีใจ พากันยกกลับมาเมืองกังตั๋ง
ซุนก๋วนแจ้งว่าลกซุนชะนะศึกมาก็ดีใจ จึงพาขุนนางทั้งปวงออกมารับทัพถึงนอกเมือง ให้เอาสัปทนกั้นลกซุนเข้ามา ครั้นนายทัพนายกองถึงพร้อมแล้ว
พระเจ้าซุนก๋วนจึงว่า ซึ่งจิวหองมีความชอบทำกลฬ่อลวงข้าศึกจนตัดผมเสีย เอาไชยชะนะได้ครั้งนี้นั้น ตั้งให้เปนกวนไล่เหาขุนนางในทำเนียบแล้ว ก็ปูนบำเหน็จรางวัลแก่ทแกล้วทหารเปนอันมาก ลกซุนจึงทูลพระเจ้าซุนก๋วนว่า โจฮิวเสียทีแตกกลับไปครั้งนี้เห็นทแกล้วทหารทั้งปวงบอบช้ำอิดโรยนักอยู่แล้ว ขอให้ท่านมีหนังสือไปถึงเมืองเสฉวนฉบับหนึ่ง ให้ขงเบ้งยกทหารไปตีเมืองลกเอี๋ยงเถิด พระเจ้าซุนก๋วนเห็นด้วยก็ให้มีหนังสือบอกไปถึงเมืองเสฉวนตามถ้อยคำลกซุนทุกประการ แลขณะเมื่อโจฮิวเสียทแกล้วทหารแตกไปครั้งนั้น ก็เปนทุกข์ตรอมใจจนเปนไข้มากลางทาง ครั้นถึงเมืองลกเอี๋ยงก็ป่วยหนักลงถึงแก่ความตาย
ฝ่ายสุม้าอี้ครั้นยกทัพกลับมาถึงเมืองลกเอี๋ยงแล้ว ขุนนางทั้งปวงจึงเข้ามาถามข่าวว่า ซึ่งโจฮิวยกทหารไปทำการครั้งนี้เสียทีแก่ข้าศึกแตกกลับมาก็ชอบอยู่ แต่ตัวท่านนี้เปนนายทัพไป
