กองหนึ่งต่างหาก จะแตกเสียทแกล้วทหารทั้งปวงเหมือนโจฮิวหามิได้ ทหารทั้งปวงก็พร้อมมูลอยู่ เหตุไฉนจึงพลอยกลับมาด้วยเล่า
สุม้าอี้จึงว่าซึ่งยกมาทั้งนี้ เพราะคิดว่ากองทัพเราเสียทีแล้ว เกลือกขงเบ้งจะรีบยกกองทัพมา ตีเอาเมืองเตียงอั๋นระวังหลังอยู่จึงกลับมา ขุนนางทั้งปวงได้ฟังก็เห็นว่าสุม้าอี้กลัวตาย หนีศึกมาแล้วยังพูดอวดตัวอยู่ก็ชวนกันเอามือปิดปากหัวเราะแล้ว ต่างคนก็ลาไปที่อยู่
ฝ่ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งในหนังสือ ซึ่งพระเจ้าซุนก๋วนให้มาเปนใจความว่า บัดนี้เราให้ลกซุนคุมทหารไปกำจัดทหารพระเจ้าโจยอยเสีย โจฮิวผู้เปนแซ่เดียวกันกับพระเจ้าโจยอยก็ถึงแก่ความตาย สุม้าอี้ทหารเอกนั้นก็แตกหนีไปแล้ว ชาวเมืองลกเอี๋ยงก็กลัวฝีมือทหารในเมืองกังตั๋งนัก แลฝ่ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนก็ประกอบไปด้วยเกียรติยศมีทแกล้วทหารปรากฎเสมอกัน ควรเราทั้งสองเมืองจะเปนแผ่นดินเดียวกันโดยทางราชไมตรี แลบัดนี้ทหารในเมืองลกเอี๋ยงก็อิดโรยอยู่แล้ว ขอให้ท่านแต่งทหารยกไปตีเอาเห็นจะได้โดยง่าย
พระเจ้าเล่าเสี้ยนมีความยินดี จึงมีหนังสือบอกไปถึงขงเบ้งณเมืองฮันต๋ง ขงเบ้งแจ้งดังนั้นก็กะเกณฑ์ทหารพรักพร้อมจะยกกองทัพไป ขณะเมื่อประชุมทหารพร้อมอยู่นั้น พอเกิดลมหัวด้วนพัดมาถูกกิ่งสนตรงหน้าโรงประชุมขุนนางหักสบั้นลง ทหารทั้งปวงชวนกันตกใจ ขงเบ้งจึงจับยามดูก็รู้ว่าทหารเอกตายเปนมั่นคง จึงบอกแก่ขุนนางแลทหารทั้งปวงว่า บัดนี้ทหารเอกเขี้ยวศึกของเจ้าเราตายเสียแล้ว ว่าพอขาดคำลงทหารคนหนึ่งเข้ามาบอกว่า บัดนี้เตียวกองเตียวหองบุตร์จูหลงจะเข้ามาหาท่าน
