ขงเบ้งแจ้งดังนั้นก็รู้ว่าจูหลงถึงแก่ความตาย กระทืบเท้าทิ้งจอกสุราลงเสีย ขณะนั้นเตียวกองเตียวหองก็เข้ามาคำนับบอกว่าเวลาคืนนี้ประมาณสามยาม บิดาข้าพเจ้าถึงแก่ความตายแล้ว ขงเบ้งก็ร้องไห้รักจูหลงจนสลบไป ครั้นฟื้นขึ้นแล้วจึงว่า อันจูหลงถึงแก่ความตายนี้เหมือนหนึ่งแขนซ้ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนหัก ด้วยเปนนายทหารใหญ่เขี้ยวศึกมา ทหารทั้งปวงก็ชวนกันร้องไห้รักจูหลงทุกคน แล้วขงเบ้งก็ให้บุตร์จูหลงไปแจ้งแก่พระเจ้าเล่าเสี้ยนณเมืองเสฉวน
พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งว่า จูหลงถึงแก่ความตายก็ทรงพระกรรแสงรักร่ำไปถึงความหนหลังทุกประการ แล้วก็ให้แต่งการศพจูหลงไปฝังไว้ที่สมควร จึงปลูกเปนศาลเทพารักษไว้บูชามาตราบเท่าวทุกวันนี้ แล้วตั้งให้บุตร์จูหลงทั้งสองเปนทหารผู้ใหญ่ ขณะนั้นขงเบ้งจึงใช้ให้คนถือหนังสือไปแจ้งแก่พระเจ้าเล่าเสี้ยนว่า ข้าพเจ้าจะขออาษายกทหารไปกำจัดสัตรูเสีย ให้อาณาประชาราษฎรอยู่เย็นเปนศุขตามซึ่งได้รับปฏิญาณพระเจ้าเล่าปี่ไว้ ขอพระองค์อย่าได้ขัดขวางให้เสียประเพณีเลย
พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งในหนังสือแล้วก็มีความยินดี จึงตอบไปว่าให้ขงเบ้งรีบยกกองทัพไปเถิด ขงเบ้งแจ้งในหนังสือตอบแล้ว ก็ตั้งให้อุยเอี๋ยนเปนกองหน้า จึงยกทหารสามสิบหมื่นไปทางตำบลตันฉอง ขณะนั้นม้าใช้จึงเอาเนื้อความไปแจ้งแก่สุม้าอี้ณเมืองลกเอี๋ยงว่า บัดนี้กองทัพเมืองเสฉวนยกมาทางตันฉองแล้ว สุม้าอี้จึงเอากิจการขึ้นกราบทูลแก่พระเจ้าโจยอย พระเจ้าโจยอยจึงให้หาขุนนางทั้งปวงมาปฤกษา
โจจิ๋นจึงทูลว่าแต่ก่อนโปรดให้ข้าพเจ้าไปรักษาเมืองหลงเสนั้น ก็หาความชอบมิได้มีโทษอยู่เปนหลายครั้ง ข้าพเจ้ามิได้ทำการแก้ตัวก่อน ครั้งนี้ข้าพเจ้าจะขออาษายกทหารไปทำการเอาไชยชะนะ
