สุม้าอี้จึงทูลพระเจ้าโจยอยว่า ซึ่งกองทัพเมืองเสฉวนจะยกมาทางตันฉองนั้นขัดสนมามิได้ จึงยกกองทัพตระลบมาเดินทางตำบลกิสานนี้ หวังจะแยกพลทหารมาตามทางลัด ข้าพเจ้าจะแต่งทหารยกออกไป ตั้งปิดทางลัดทั้งปวงเสียให้สิ้นอย่าให้เข้ามาได้ ถ้าช้าอยู่ประมาณสองเดือนแล้ว กองทัพขงเบ้งก็จะขัดสนเข้าปลาอาหารเห็นจะเลิกไปเอง ฝ่ายเราได้ทีก็จะยกทหารโจมตีเอาจะจับตัวขงเบ้งได้โดยง่าย ขอให้มีหนังสือไปกำชับโจจิ๋นเสียอย่าให้ยกทหารล่วงไป จงยับยั้งดูท่วงทีชั้นเชิงขงเบ้งให้แน่นอนก่อน ให้ระมัดระวังกลของขงเบ้งซึ่งจะแต่งฬ่อลวงนั้นให้จงได้
พระเจ้าโจยอยเห็นชอบด้วย จึงแต่งหนังสือตามคำสุม้าอี้ให้หันค่ายถือไปแจ้งแก่โจจิ๋น สุมาอี้จึงสั่งแก่คนถือหนังสือว่า ท่านอย่าบอกแก่โจจิ๋นว่า เราทูลพระเจ้าโจยอยให้มีหนังสือกำชับมา โจจิ๋นจะน้อยใจเรา หันค่ายผู้ถือหนังสือรับคำแล้วก็คำนับลาไป
ครั้นมาถึงค่ายโจจิ๋นจึงเอาหนังสือข้อรับสั่งนั้นให้ โจจิ๋นแจ้งในข้อรับสั่งแล้ว จึงปฤกษากันกับโกฉุยซุนเลว่า ข้อรับสั่งทั้งนี้ท่านจะเห็นประการใด
โกฉุยจึงว่าอันข้อรับสั่งทั้งนี้ เห็นจะเปนความคิดของสุม้าอี้ ให้มีหนังสือออกมา เห็นว่าเราทั้งปวงจะทำการได้ไชยชะนะ มีความปราถนาจะเอาความดีใส่ตัวเอ็งจึงให้ห้ามเสีย โจจิ๋นจึงว่าท่านว่าทั้งนี้เราก็เห็นด้วย ถ้าเราจะทำตามข้อรับสั่งนี้ แม้นว่ากองทัพเมืองเสฉวนมิถอยไปนั้น จะทำประการใด
โกฉุยจึงว่าถ้าฉนั้น ขอให้ท่านใช้คนไปบอกแก่อองสงให้ยกทหารเข้าล้อม ตีตัดสเบียงขงเบ้งเสียให้ได้ ถ้าทหารทั้งปวงขัดเสบียงลงแล้วก็จะเลิกไป
