หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| คุณโม่งว่าถึงจะตัดไม่ขัดใจ | เรามิได้ร้อนจิตคิดพรั่น | |
| แต่ของเข้าน้อยนิดที่ติดพัน | คือเอาฟันกะลามาเดี๋ยวนี้ | |
| หม่อมเป็ดเข็ดปากไม่อยากพูด | คลานเข้าพระวิสูตรหลบหน้าหนี | |
| แล้วคิดได้ด้วยไวปัญญาดี | ขึ้นลอยหน้าพาทีประชดประชัน | |
| ขนมปลากริมที่ให้ไว้วานซืน | โกรธข้าเจ้าเอาคืนมาให้ฉัน | |
| คงจะให้ไม่ลวงที่พวงฟัน | ให้สิ้นสวาทขาดกันแต่นี้ไป | |
| คุณโม่งตอบพลางแล้วทางยิ้ม | ขนมปลากริมของหลวงประทานให้ | |
| ยังแค่นทวงวุ่นวายไม่อายใจ | หรือว่าเธอซื้อไว้ให้ข้ากิน | |
| แม้นหม่อมไปตึกข้าเวลาใด | ก็หาให้ไม่กลัวจะหมดสิ้น | |
| หม่อมก็ได้ไปมาเป็นอาจิณ | ของกินจัดไว้ให้รับประทาน | |
| ครั้นถึงทีข้ามาหาแม่เป็ด | ก็ซื้อลังเล็ดขนมทองเป็นของหวาน | |
| ก็ถ้อยทีหนุนเกื้อกันเจือจาน | นี่แกล้งพาลมิให้ทวงเอาพวงฟัน | |
| หม่อมเป็ดน้อยว่าไม้สอยสนจำหลัก | หม่อมเช็ดไรเสียให้หักกลางสะบั้น | |
| หมึกหอมเอาไปฝนปนน้ำมัน | โกรธกันจะขอรับประทานเอา | |
| หม่อมโม่งว่าแป้งหินเขาสิ้นตลับ | เอาไปจับริมฝีปากต่างกระเหม่า | |
| ฝางเสนเขาทั้งท่อนค่อนขูดเอา | อมเข้าไว้เหมือนหมากให้ปากแดง | |
| ปนกับปูนนูนเหมือนสีลิ้นจี่จิ้ม | ให้จับขอบรอบริมขึ้นเป็นแสง | |
| กานพลูผลกระวานสีพานแพง | แกล้งเอาปนหมากตะบันทุกวันมา | |
| หมึกหอมของหม่อมค่ากี่เฟื้อง | ของเขาเปลืองยิ่งกว่านั้นฉันไม่ว่า | |
| ทั้งสองฝ่ายหายกันอย่าฉันทา | แต่ของสำคัญฟันกะลาเอามาคืน |
– ๑๓ –
