หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| ข้างหม่อมเป็ดฟังคำทำร้องไห้ | สะทึกสะท้อนถอนใจให้สะอื้น | |
| หมายจะโกรธจริงจังไม่ยั่งยืน | พอกลางคืนคนหลับกลับดีกัน | |
| ๏ ครั้งหนึ่งพระองค์กรมวงศา | เสด็จมาในพระตำหนักนั่น | |
| หม่อมเป็นนั้นเป็นต้นคนสำคัญ | สารพันเพ็ดทูลพระอาการ | |
| ครั้นสิ้นเรื่องในพระโรคนั้นสำเร็จ | หม่อมเป็ดบังคมประสมประสาน | |
| เกล้ากระหม่อมมึนหน้ามาช้านาน | ขอประทานยานัตถุ์เครื่องข้างใน | |
| ฝ่ายเสด็จว่าหม่อมเป็ดปวดศีรษะ | เราจะช่วยเป่ายานัตถุ์ให้ | |
| ก็เทจากขวดน้อยเจียระไน | ใส่เข้าไว้ในกล้องสักสองนัด | |
| แกล้งเลือกเอายาแดงที่แรงร้าย | ให้หม่อมหงายหน้าตรงทรงเป่าปรัด | |
| น้ำตาไหลจามไอศีรษะฟัด | จนฟันพลัดตกเปาะจำเพาะพักตร์ | |
| กรมวงศ์ทรงทอดพระเนตรมา | เห็นกะลาทำฟันให้ขักหนัก | |
| แล้วก็ทรงพระสรวลสำรวลคัก | หม่อมอายนักก้มหน้าไม่พาที | |
| เสด็จตรัสว่ายานัตถุ์ดีขยัน | แต่ฟันคนเจียวยังหลุดออกจากที่ | |
| นี่หรือโรคจะไม่คลายหายดี | บัดเดี๋ยวนี้ก็จะหายไปคล้ายฟัน | |
| หม่อมเป็ดอายเสด็จไม่อยู่ได้ | แกล้งไถลเลื่อนหลีกไปจากนั่น | |
| เที่ยวค้นคว้าหาไหมอยู่เป็นควัน | ผูกฟันเสียใหม่ให้ดิบดี | |
| ดิฉันกล่าวตามราวเรื่องโบราณ | หม่อมมาพาลโกรธไปไม่ต้องที่ | |
| คำปะรำปะราว่าไว้มี | ฉันพบเห็นเช่นนี้จึ่งขับไป | |
| มาถือโทษโกรธวุ่นคุณรับสั่ง | พลอยโกรธทั้งคุณเหมหาควรไม่ | |
| ลุงทองจีนมิได้บอกออกฉันใด | เผ้าพิไรโกรธฮึกออกคึกคัก |
– ๑๔ –
