หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| ทราบเพราะเสด็จดอกท่านบอกฉัน | มาพลอยโทษโกรธท่านหลวงนายศักดิ์ | |
| ลุงทองจีนก็ไม่ได้เห็นพักตร์ | ได้รู้จักกันกับฉันนั้นเมื่อไร | |
| แล้วไปโทษนายผึ้งว่าเพื่อนบ้าน | ได้เอ่ยบอกวานฉันที่ไหน | |
| นี่เรื่องเก่าเขามีมาแต่ไร | หรือพอกระทบจริงใจจึ่งแค้นนัก | |
| เฝ้าคมค้อนเคืองเข็ญไม่เว้นใคร | โกรธบรรดาข้าไทในพระตำหนัก | |
| หม่อมกระไรใจคอนี้น้อยนัก | ฉันประจักษ์แจ้งความตามนิยาย | |
| กระทบเรื่องของซื้อเขาหรือจ๊ะ | จึ่งเกะกะโกรธร่ำระส่ำระสาย | |
| ไม่มีใครบอกนุสนธิ์ต้นปลาย | ลายไปผุดขึ้นตำบลถนนอาจารย์ | |
| ฉันพบเห็นตำราจึ่งว่าไป | ขออภัยเถิดอย่าโกรธดิฉาน | |
| ถ้าแม้นหม่อมรักตัวกลัวอัประมาณ | ก็บนบานคนขับจะรับไว้ | |
| ถ้าหม่อมอายเสียดายชื่อจะลือชา | ก็เอาเงินเอาผ้านั้นมาให้ | |
| ฉันจะลบตำรับไม่ขับไป | จงถึงใจตาแจ้งเสียเถิดรา | |
| คืนนี้กระหม่อมฉันนอนฝันไป | ว่าคุณข้างในกล่าวขวัญฉันหนักหนา | |
| เพลาดึกสองยามย่ำนาฬิกา | คุณโม่งลงมาจากพระตำหนักใน | |
| กับหม่อมเป็ดสองคนมาสนทนา | ที่ตรงหน้าเตียงทองที่ห้องใหญ่ | |
| หม่อมเป็ดว่าคุณจ๋าฉันเจ็บใจ | คนพิไรค่อนว่าสารพัน | |
| เก็บเอาความไม่ดีไปชี้แจง | ว่าตาแจ้งตะแกจะรู้อะไรนั่น | |
| ลุงทองจีนนั่นแหละต้นคนสำคัญ | คุณชีเหมก็ขยันข้างแคะไค้ | |
| หลวงนายศักดิ์นายผึ้งก็ปากบอน | ค่อนบอกความจริงจนสิ้นไส้ | |
| ให้อับอายขายหน้าระอาใจ | ค่อนพิไรกล่าวขวัญพรรณนา |
– ๑๕ –
