หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| เพราะตาแจ้งขับเสภามาฟังนัก | เฉลียงหักยับไปไม่เป็นส่ำ | |
| นึกเกลียดน้ำหน้าตาเจ้ากรรม | ใช้ตาแจ้งแกมาทำให้หนำใจ | |
| ทำเป็นพูดเชือนแชพอแก้ตน | คุณสองคนก็ขึ้นนอนบนเตียงใหญ่ | |
| พลิกพลอดกอดก่ายสบายใจ | เทียบประทับหลับไหลไปด้วยกัน | |
| ๏ ครั้นอรุณรุ่งรางสว่างฟ้า | พระเดชพระคุณให้หาหม่อมเป็ดสวรรค์ | |
| เมื่อเพลาพลบค่ำทำไมกัน | จนชั้นเฉลียงเตียงหักกระจัดกระจาย | |
| หม่อมเป็ดทูลเบี่ยงเลี่ยงเจรจา | คนมานั่งฟังเสภามากหลาย | |
| ตาแจ้งขับเสภาว่าแยบคาย | คนทั้งหลายไม่เคยฟังประดังมา | |
| ประทุกมากหลายคนบนระเบียง | จนเฉลียงเก๋งหักลงนักหนา | |
| เป็นต้นเหตุผลเพราะเสภา | คนเข้ามาฟังนักจึ่งหักไป | |
| พระทรงฟังกริ้วกราดตวาดดัง | ชะเจ้าช่างเบือนบิดคิดแก้ไข | |
| เขาว่าเจ้านั่งอยู่สองคนบ่นร่ำไร | แคะไค้คมค้อนทำงอนรถ | |
| กระทืบเท้าผึงผางกลางระเบียง | จนเฉลียงไม้สักเขาหักหมด | |
| จะแกล้งมาพูดบิดเบี้ยวเลี้ยวลด | เขารู้พยศเจ้าทุกอย่างมาพรางกัน | |
| หม่อมเป็ดได้ฟังรับสั่งกริ้ว | ทำหน้าจิ๋วร้อนจิตคิดพรั่น | |
| ใจระเริ่มรัวกลัวราชทัณฑ์ | อภิวันท์สารภาพกราบกราน | |
| ได้พลั้งพลาดขอพระราชทานโทษ | ขอพระองค์ทรงโปรดกระหม่อมฉาน | |
| ไปเบื้องหน้าตาแจ้งถนนอาจารย์ | จะขับเสภาว่าขานไม่เคืองใจ | |
| พระสดับรับผิดหม่อมสารภาพ | เห็บเรียบราบแล้วก็โปรดยกโทษให้ | |
| จึงตรัสสั่งข้างหน้าทหารใน | ทำเฉลียงเก๋งใหม่ให้ดิบดี |
– ๒๐ –
