ชีวิตร์แล้วก็เรียกผี ๆ ไปหมด แล้วผีนั้นก็ไม่รู้ว่า จะเปนทางจุติด้วย ฤๅไม่ว่าชัด แลมีผู้ยืนยันว่า ตายเปนผีทั้งสิ้นนั้นเลย ก็การที่คนเรามีทางจุติภาพเปนหลายทางเช่นนี้แล้ว เหตุไรใครตายลงคน ๑ ก็กลัวกันเพราะไปเปนผี แลผู้ที่เลี้ยงผีก็ไปเอาของสิ่งนั้น ๆ ในร่างกายมาเลี้ยงว่า เปนผี ใครบอกให้เล่าว่า ผู้นั้นไม่ได้ไปสวรรค์ ไม่ได้ตกนรก ไม่ได้เกิดเปนมนุษย์ เปนดิรัจฉาน เปนเปรตอสุรกาย เมื่อรู้ไม่ได้เช่นนี้แล้ว ไปเอามาเลี้ยงก็ดี ฤๅกลัวก็ดี ฉวยว่า มันไปเกิดเปนเทวดาในสวรรค์ฤๅในสถานต่าง ๆ ซึ่งคนทั้งปวงเชื่อว่า เทวดาให้โทษได้นั้น จะมิมีความโกรธเคืองว่า หมิ่นประมาท จะไม่ลงโทษผู้นั้นฤๅ ฤๅไปเกิดเปนมนุษย์ดิรัจฉานแล้ว การที่ทำไปนั้นจะขลังจะเปนไปได้ตามปราถนาฤๅจะมิป่วยการฤๅ ก็ถ้าไปเกิดเปนสัตว์นรกเปนเปรตซึ่งมีนายเนริยบาลรักษาควบคุมนั้น จะมาอยู่กับผู้เลี้ยงได้ฤๅ เขาจะไม่เอา
